نزول انجیل بر حضرت عیسی بن مریم (ع)
به روایتی، بر اساس تقویم سال قمری، دوازدهم رمضان روز نزول کتاب آسمانی "انجیل" بر حضرت عیسی بن مریم (ع) است.

انجیل، کلمه‌ای یونانی به معنی مژده است و مسیحیان از این جهت آن را مژده می‌دانند که به اعتقاد آن ها، حضرت عیسی (ع) خود را فدا کرد تا همه مردم را از آتش دوزخ برهاند و این کتب اناجیل آن ها، مژده بهشت است. نام این کتاب دوازده بار در قرآن مجید ذکر شده است. قرآن، انجیل را یکی از کتاب‌های الهی می‌داند، ولی آن انجیلی را کتاب آسمانی می‌خواند که مشتمل بر احکام و تکالیف بشر باشد، زندگی او را تنظیم کند و سامان بخشد، چنان که شأن ادیان الهی است. آن چه به نام "انجیل" اکنون در میان مسیحیان موجود است، انجیل اصلی حضرت عیسی (ع) نیست، بلکه روایات و برداشت‌های حواریون و یا شاگردان حواریون آن حضرت است. پس از عروج حضرت عیسی (ع) به آسمان، کتاب مقدس "انجیل" دستخوش تغییر و تحریف و حتی نابودی شد. نخستین کتابی که به نام "انجیل" به کتابت درآمد، "انجیل مارکیون" بود که حدود ۱۳۴ سال پس از میلاد مسیح (ع) در آسیای صغیر و یا در یونان تألیف شد. پس از آن، کتاب‌های دیگری توسط مبلغان و پیشوایان مذهبی به نام "انجیل" تألیف شد. در قرن چهارم میلادی پس از گرایش "کنستانتیس اول" امپراتوری روم به مسیحیت، کلیسای مسیحیت با تشکیل انجمنی، به بحث و بررسی درباره انتخاب کتب معتبر و مقدس مسیحیت پرداخت و از میان بیش از ۱۶۰ انجیل و رساله و تواریخ مربوط به مسیحیت که در کلیسا‌ها و مجامع مذهبی قرائت می‌شد، تنها ۲۷ کتاب را برگزید و آن‌ها را در مقابل تورات که به "عهد عتیق" معروف بود، "عهد جدید" نامید. از میان این ۲۷ کتاب، چهار کتاب در میان مذاهب مختلف مسیحیت به عنوان انجیل برتر شناخته شد که عبارتند از: انجیل متی، انجیل مرقس، انجیل لوقا و انجیل یوحنا. تمامی این کتاب ها، ده‌ها سال پس از عروج مسیح (ع) گردآوری شدند.