سرویس اقتصادی خبرگزاری فارس، بوشهر: همه این جمله آب مایه حیات است را شنیده‌ایم و خوب می‌دانیم که اگر در روز آب نداشته باشیم تا با آن امور زندگی را انجام دهیم با چه مشکلاتی مواجه می‌شویم؛ در این میان استان بوشهر، استانی که بیشترین مرز آبی را با خلیج‌فارس دارد اما سال‌هاست که دچار تنش آبی است و علی‌رغم وعده‌های چندباره برای حل این مشکل، اتفاق خاصی رخ نداده است.
آبشیرینکن، آخرین راه حل برای کم‌آبی
تأمین و توزیع آب در کشورها به‌خصوص مناطق ساحلی از طریق روش‌های مختلفی صورت می‌گیرد که یکی از این شیوه‌ها شیرین‌سازی آب دریا از طریق آب‌شیرین‌کن‌هاست که به علت وارداتی بودن قطعات، هزینه‌های سنگین مالی و مشکلات زیست‌محیطی، آخرین راه‌حل دولت‌ها برای رفع بی‌آبی محسوب می‌شود.
حمام با آب کولر در کنار دریا
در دولت یازدهم و دوازدهم، بارها مدیران دولتی از رئیس‌جمهور تا فرمانداران با کنار گذاشتن روش‌های کم هزینه و زودبازده‌تر همچون آبخیزداری، به آخرین راه‌حل، یعنی شیرین‌سازی آب دریا برای تامین آب ساحل‌نشینان به ویژه مردم استان بوشهر تاکید کرده‌اند؛ وعده‌ای که سال‌هاست هنوز رنگ واقعیت به خود نگرفته و به‌غیراز تعداد بسیار محدودی، این وعده‌ها در حد گفتار درمانی بوده است و مردم در کنار دریایی از آب باران هنوز تشنه هستند! این در حالی است که در تابستان گذشته برخی از مردم در روستاهای نوار ساحلی دلوار در شهرستان تنگستان با کولر حمام کرده و از وضعیت موجود بسیار ناراضی بوده‌اند!
وعده برای ۱۳ آبشیرینکن!
بر اساس برنامه ششم توسعه (۱۳۹۶ تا ۱۴۰۰)، دولت مکلف است حداقل ۳۰ درصد آب آشامیدنی مناطق جنوب کشور را از طریق شیرین کردن آب دریا تأمین کند. براین‌اساس قرار بوده در استان بوشهر تعداد ۱۳ آبشیرینکن کوچک و بزرگ به بهره‌برداری برسد که فقط سه آبشیرینکن به بهره‌برداری رسیده است و بقیه آب‌شیرین‌کن‌ها به دلایل مختلف وارد مدار تولید نشده‌اند. خبرنگار فارس آخرین وضعیت تعدادی از آبشیرینکنهای وعده داده شده دولت در استان بوشهر را بررسی کرده است که هنوز به بهره برداری نرسیده است.
آبشیرینکن سیراف - جم
پروژه آبشیرینکن ۲۸ هزارمترمکعبی سیراف - جم در دی‌ماه ۹۵ توسط وزیر نیرو کلنگ‌زنی شد و قرار شد طی ۱۵ ماه این پروژه به بهره‌برداری برسد. اما از این پروژه خبری نشد تا اینکه بر اساس گفته گراوند استاندار بوشهر و طاهریان‌پور مدیرعامل شرکت آب و فاضلاب استان بوشهر، قرار بود که ۱۰ هزار مترمکعب از آبشیرینکن سیراف – جم پاییز ۹۸ وارد مدار تولید شود و ۱۸ هزار مترمکعب باقیمانده نیز سال ۹۹ به پایان برسد اما با گذشت حدود ۵ سال از کلنگ‌زنی، تاکنون حتی یک مترمکعب آب هم وارد مدار تولید نشده است.
آبشیرینکن دلوار
شهریور ۹۶ بود که کلنگ ساخت آبشیرینکن دلوار تنگستان با ظرفیت هفت هزار و ۵۰۰ مترمکعب در مدت ۱۸ ماه به زمین زده شد اما دیگر خبری از این پروژه نشد. تیرماه ۹۸ و خرداد ۹۹ عبدالحسین رفیعی‌پور فرماندار تنگستان مجدداً وعده فعال‌سازی کار ساخت این آبشیرینکن را داد اما در نهایت اسفند ۹۹ حمزه پور مدیر شرکت آب و فاضلاب استان بوشهر در گفتگو با خبرنگار فارس از توقف پروژه خبر داد!
آبشیرینکن دوم بوشهر
کار ساخت این آبشیرینکن ۳۵ هزارمترمکعبی در اسفند ۹۶ توسط دولت‌به‌شرکت مپنا واگذار شد و قرار بود این پروژه طی ۱۸ ماه به بهره‌برداری برسد اما خبری نشد تا اینکه عبدالکریم جمیری نماینده بوشهر با پیگیری‌های خود و نشست با مدیران شرکت مپنا از تلاش برای بهره‌برداری ۱۰ هزار مترمکعب از این پروژه در پایان تابستان ۱۴۰۰ خبر داد.
۲ پروژه آبشیرینکن در دشتستان
پروژه آبشیرینکن ۸۵۰۰ مترمکعبی آب پخش - سعدآباد در شهرستان دشتستان با حضور وزیر نیرو در اسفند ۹۷ کلنگ‌زنی شد و قرار شد این پروژه در دو فاز شش‌ماهه تا پایان سال ۹۸ به پایان برسد و به مردم این مناطق آبرسانی کند اما این پروژه به جایی نرسید.
همچنین پروژه آبشیرینکن ۶۵۰۰ مترمکعبی وحدتیه - دالکی همان روز کلنگ‌زنی شد. به گفته مهرداد ستوده معاون امور عمرانی استاندار بوشهر قرار بود فاز نخست این آبشیرینکن به ظرفیت ۲۵۰۰ مترمکعب اواخر اسفند ۹۸ وارد مدار بهره‌برداری شود که تاکنون خبری نشده است.
چرا آب‌شیرین‌کن‌ها به بهره‌برداری نمی‌رسند؟
در این سال‌ها سیاست وزارت نیرو برای تأمین آب مناطق ساحلی شیرین‌سازی آب دریا بوده است اما تکنولوژی ساخت شیرین‌سازی آب دریا به دلیل وجود تأسیسات پیشرفته و گران‌قیمت، فقط در اختیار چند کشور محدود است که انحصاری محسوب می‌شوند و باید این قطعات وارد کشور شود.
| اما این سال‌ها به دلیل مشکلات ارزی، انحصاری بودن قطعات آبشیرینکن و عدم واردات قطعات به دلیل تحریم، نمی‌توان بر روی تجهیزات خارجی حسابی باز کرد؛ این شرکت‌ها به دلیل انحصاری بودن قطعات آنها را در اختیار شرکت‌های معدودی که نمایندگان آنها به شمار می‌روند، می‌دهند؛ پس در عمل حتی اگر مشکل ارزی و تحریم‌ها هم وجود نداشته باشد، دسترسی به این قطعات به دلیل انحصاری بودن بسیار دشوار و تا حدودی ناممکن است. |
بی‌اعتنایی به شرکت‌های دانش‌بنیان
اما از سوی دیگر وزارت نیرو طبق برنامه ششم توسعه موظف بود از طریق شرکت‌های دانش‌بنیان داخلی اقدام به تولید تأسیسات و قطعات آبشیرینکن در کشور می‌کرد اما تاکنون این اتفاق رخ نداده و وزارت نیرو سعی بر این داشته که از طریق شرکت‌های انحصاری خارجی این محصولات را وارد کشور کند که تاکنون نیز موفق نبوده است.
این در حالی است که برخی از شرکت‌های دانش‌بنیان طرح‌های آبشیرینکن خود را در مقیاس کوچک‌تر در نمایشگاه‌ها به نمایش گذاشته اما بهایی به این شرکت‌های داخلی داده نشد و تمرکز و وزارت نیرو بر روی واردات قطعات آبشیرینکن بوده است.
بر اساس نظر کارشناسان این حوزه، ساخت آبشیرینکنهای بزرگ از نظر هزینه سرمایه‌گذاری و هزینه تمام شده تولید آب و مضرات محیط زیستی به‌مراتب مقرون‌به‌صرفه‌تر از آبشیرینکنهای کوچک است که در استان بوشهر بنا نهاده شده‌اند.
انتهای پیام/س
