ایتون نووسکوشیا را در شانزده سالگی ترک کرد تا به کالج ووداستوک در انتاریو بپیوندد و بعدتر وارد دانشگاه مک‌مستر در تورنتو شد که سوگیری باپتیستی داشت. ایتون در ۱۹۰۵ فارغ‌التحصیل شد تا راهی کلیولند شود؛ جایی‌که در کمپانی گاز اوهایوی شرقی وابسته به جان دی. راکفلر مشغول به کار شد.
پس از دو سال، او کسب و کار خود را با توسعه خدمات‌رسانی در حوزه گاز که در آن زمان در کانادا توسعه و تحکیم نیافته بود، راه‌اندازی کرد. او درصدد کسب حق‌الامتیازهای گاز طبیعی در مانیتوبای کانادا به‌نمایندگی از گروهی از سرمایه‌گذاران نیویورکی برآمد.
این سندیکا قادر به تامین مالی این سرمایه‌گذاری نبود و به‌زودی ورشکسته شد اما دولت محلی مانیتوبا آن‌قدر تحت‌تاثیر قرار گرفته بود که به ایتون اجازه داد تا حق‌الامتیازها را حفظ کند. ایتون یک کمپانی هلدینگ جدید به نام شرکت «کاناد گاز‌اند الکتریک» تاسیس کرد که بعدتر در شرکت قاره‌ای گاز و الکتریک ادغام شد.
پس از چندین سال مسافرت، ایتون در نهایت در ۱۹۱۳ در ایتون اقامت گزید و در بسیاری از حوزه‌های اقتصادی فعالیت کرد. در ۱۹۱۶ به بنگاه بانکداری «اوتیس‌اند کو» پیوست و ۱۰سال بعد یک تراست سرمایه‌گذاری با سرمایه ثابت به‌نام «Continental Shares, Inc» راه‌اندازی کرد. در ۱۹۲۷ شرکت فولاد «ریپابلیک» را تاسیس کرد که سومین شرکت فولاد آمریکا به‌شمار می‌رود. ثروت وی در سال ۱۹۲۹ به یکصد میلیون دلار رسید هرچند بخش عمده‌ای از آن در جریان رکود بزرگ از دست رفت.
سایروس ایتون در دو دهه چهل و پنجاه در صدد احیای ثروت و کسب و کار خود برآمد؛ او در ۱۹۴۳ به عضویت هیات‌مدیره راه‌آهن چسپیک‌اند اوهایو و در ۱۹۵۴ به ریاست آن رسید. او در عین حال رئیس هیات‌مدیره شرکت زغال‌سنگ کنتاکی غربی نیز بود. او در می ۱۹۷۹ درگذشت.
ایتون در زمینه نیکوکاری و صلح جهانی نیز فعالیت داشت که از آن میان باید به تاسیس موزه تاریخ‌طبیعی کلیولند در ۱۹۲۰ اشاره کرد. او از حامیان اصلی کنفرانس صلح پوگواش در ۱۹۵۷ نیز به‌شمار می‌رود.
