علی هنردان در خصوص دلایل جابجایی محل نمایشگاه های اصفهان از پل تاریخی شهرستان به محل جدید آن، اظهار کرد: جابجایی محل نمایشگاه‌های اصفهان را می‌توان از دو منظر اکولوژی و اقتصاد شهری تحلیل کرد، که اصطلاح اکولوژی شهری زایده تفکر مکتب شیکاگو در جغرافیاست و بر اساس نظریات مکتب شیکاگو با افزایش جمعیت شهری، حرکت به سمت حواشی شهر سرعت گرفته و شهر از نظر قشربندی اجتماعی و فعالیتی دچار هجوم، توالی و جایگزینی می‌شود.
وی افزود: براساس این نظریه با رشد شهر، مناطق درونی دچار ازدحام، شلوغی، ترافیک، اغتشاش و ناهمگونی شده و فعالیت ها برای دسترسی به زمین بیشتر و در فضای مطلوب‌تر افراد به رقابت با یکدیگر پرداخته و همچنین قشرهای اجتماعی و فعالیت های سطح بالاتر به مناطق دورتر از مرکز گرایش می‌یابند.
به گزارش ایسنا، رئیس اداره طرح‌های توسعه شهری و معماری اداره کل راه و شهرسازی استان اصفهان گفت: یکی از دلایل جابجایی محل نمایشگاه های اصفهان از پل تاریخی شهرستان به محل فعلی، ضرورت دسترسی بیشتر به فضا و اغتشاش ناشی از گسترش شهری اصفهان به سمت شرق زاینده رود و آنتروپی ایجاد شده ناشی از شلوغی، تراکم ترافیک و فرصت کمتر برای توسعه فعالیت‌های سابق و دسترسی به زمین ارزان‌تر است.
وی افزود: این موضوع را می‌توان به وضوح در شرایط محیطی اطراف پل شهرستان به خصوص خیابان سلمان فارسی مشاهده کرد، چراکه در زمان فعالیت نمایشگاه در محل پل شهرستان شاهد تراکم ترافیک، ناکافی بودن محل پارک ناکافی و غیر استاندارد بودن فضاهای نمایشگاهی و نبود امکان توسعه و موانع میراثی برای توسعه فضای نمایشگاه بودیم.
هنردان ادامه داد: از منظر اقتصاد شهری نیز جابجایی محل نمایشگاه را می‌توان بر اساس اصل دوری از مرکز و کاهش قیمت زمین و وجود صرفه‌های ناشی از حرکت به سمت حاشیه و حومه‌های شهری توضیح داد.
وی درخصوص بازآفرینی و استفاده از محل سابق نمایشگاه‌های اصفهان واقع در پل شهرستان، گفت: بازآفرینی شهری فرآیندی است که به خلق فضای شهری جدید با حفظ ویژگی های اصلی فضایی کالبدی و فعالیتی، منجر می شود. بنابراین در این اقدام، فضای شهری جدیدی حادث می‌شود که علاوه بر شباهت‌های اساسی با فضای شهری قدیم، تفاوت های ماهوی و معنایی را با فضای قدیم به نمایش می گذارند. از این رو بازآفرینی محل سابق نمایشگاه‌های اصفهان در مجاور پل شهرستان نیازمند شناخت بستر، درک زمینه تاریخی و بررسی وجوه کارکردی، هویتی و خاطره جمعی آن فضاست.
رئیس اداره طرح‌های توسعه شهری و معماری اداره کل راه و شهرسازی استان اصفهان با بیان اینکه پل شهرستان یکی از قدیمی ترین پل های ایران و کهن‌ترین پل اصفهان است، گفت: این پل براساس منابع موجود بر روی پایه‌های پلی از دوره ساسانیان و در زمانی که شهری به نام اصفهان وجود نداشته ساخته شده است. این پل تنها راه دسترسی به هسته اولیه اصفهان یعنی شهرک ساسانی جی در محدوده شرقی اصفهان امروز بوده است، همچنین این پل در پیوند با محوطه های باستانی اطراف و تپه اشرف تعریف می‌شده و عکس های تاریخی نشان دهنده جایگاه آن در ساختار فضایی شهرک جی و برج و باروی اطراف آن بوده است.
وی ادامه داد: با تحولات فضایی ناشی از تغییر در سازمان فضایی و شهری دشت اصفهان و تغییر در قشربندی اجتماعیِ شهر، پل شهرستان در حاشیه قرار گرفته و نقش آن در ساختار فضایی شهر اصفهان کم رنگ شد، اما بزرگترین ضربه به هویت تاریخی و فضایی این پل زمانی روی داد که نقش آن از یک پل تاریخی و کارکردی به نقش یک دسترسی تقلیل یافت، آن هم دسترسی به یک کاربری غیر شهری و از این بابت پل شهرستان به مهجورترین پل اصفهان بدل شد.
هنردان با اشاره به اینکه بازآفرینی محوطه اطراف پل به خصوص محوطه نمایشگاه، ارتباط سیستمی و تنگاتنگی با خودِ پل شهرستان داشته است، تصریح کرد: نمی‌توان پل را به عنوان یک فضای شهری، مهم و سرزنده در تاریخ شهر اصفهان جدا از محیط اطرافش تصور کرد.
وی گفت: سابقه پیدایش نمایشگاه پل شهرستان به سال ۱۳۷۱ یعنی زمانی که یک سیرک ایتالیایی برای نمایش آنجا چادر زد و با این اقدام نطفه پیدایش و توسعه فضایی نمایشگاه را در ذهن مدیران وقت ایجاد کرد مربوط می‌شود.
رئیس اداره طرح‌های توسعه شهری و معماری اداره کل راه و شهرسازی استان اصفهان، ادامه داد: چادرِ به جای مانده از سیرک، نقطه عطف انجام سایر اقدامات کالبدی قرار گرفت و در سال های بعد سوله‌های نمایشگاهی بدون برنامه از پیش اندیشیده شده در پی هم احداث شدند تا از این طریق نیاز شهر و صنایع آن به داشتن نمایشگاهی بزرگ برطرف شود.
وی تصریح کرد: کاربری فراشهری و بزرگ مقیاس جدید، نقش کارکردی، هویتی و تاریخی پل شهرستان را به کلی به هم ریخت و آن را تبدیل به مهجورترین پل اصفهان کرد به طوری که علی رغم وجود ارزش های قابل توجه معماری و تاریخی، جایگاه این پل به عنوان یک عنصر هویت بخش شهری در حد یک گذر دسترسی به ورودی مهمان ناخوانده یعنی محوطه نمایشگاه تقلیل یافت.
علی هنردان توضیح داد: پل‌ها به همراه فضاهای اطرافشان در سابق، یک فضای سرزنده شهری محسوب می‌شدند، محلی برای رویدادهای اجتماعی همچون مراسم قالیشویی، شستشوی پارچه های قلمکار، گردش، پرسه زدن، موسیقی، نمایش و ... بودند، بنابراین انتظار ما از پل شهرستان رجوع به ارزش های هویتی و کارکردی آن است.
وی افزود: انتظار داریم ارتباط دوطرف پل مانند گذشته آن برقرار شود و پل، ما را به محیط بلافصلش هدایت کند، محیطی که در ارتباط کارکردی با پل قرار داشته و نقطه مکث و در عین حال سرزنده شهری باشد، نگاه ما به این پل باید در امتداد روایت تاریخی آن بوده و دیدگاهی فرانسلی به آن داشته باشیم.
رئیس اداره طرح های توسعه شهری و معماری اداره کل راه و شهرسازی استان اصفهان تصریح کرد: با گریز به تعریف بازآفرینی شهری متوجه می‌شویم محوطه فعلی نمایشگاه ها در شأن ارزش های تاریخی، فرهنگی و فضای شهری مورد انتظار از پل شهرستان نبوده و با توجه به مستحدثات ناهمگون و ایجاد شده در آن از پاسخ دهندگی کافی برای تبدیل به یک فضای فعال و سرزنده شهری برخوردار نیست، بنابراین نسخه اصلی در بازآفرینی آن، برگشت به ارزش های فضایی و تاریخی است که با حذف این مستحدثات محقق می‌شود.
وی خاطرنشان کرد: این موضوع نباید با یک اقدام عجولانه صورت گیرد، چراکه بازآفرینی این مجموعه نیاز به یک برنامه بلندمدت داشته که اصول آن را می‌توان به این شکل برشمرد که «تدوین یک برنامه راهبردی بازآفرینی بر اساس دیدگاه‌های مرمت شهری و اصالت بخشی به محیط اطرف پل شهرستان با رویکرد ایجاد فضای شهری»، «شناخت نقاط مهم و لنگرگاهی برای تعیین اولویت‌های مداخله»، «رعایت حریم و بستر رودخانه زاینده رود»و «حذف تدریجی مستحدثات و اجرای طرح ساماندهی یکپارچه» باشد به گونه‌ای که پل شهرستان، محله شهرستان، تپه اشرف (قلعه تاریخی مهرین) و سد آبشار به عنوان یک مجموعه یکپارچه و در ارتباط عملکردی و مفهومی باهم دیده شوند.
هنردان خاطرنشان کرد: چشم‌انداز قابل ترسیم برای این گوشه مهم و تاریخی از شهر باید متضمن شکل‌گیری یک فضای شهری و درخور تاریخ و فرهنگ شهر اصفهان بوده و بتواند به عنوان یکی از نقاط عطف شهری، همپای سی‌وسه پل و چهارباغ عباسی در ساختار کالبدی، فرهنگی و اقتصادی شهر اصفهان ایفای نقش کند.
انتهای پیام
