با مثبت شدن تست کرونای پرچمدار کشورمان، ستار صید از المپیک محروم شد: «ما باید دقت و مراقبت می‌کردیم که نکردیم. اول خودم و بعد فدراسیون اسکی را مقصر می‌دانم چون وقتی یک نفر برای المپیک انتخاب می‌شود به هیچ وجه نباید از قرنطینه خود خارج شود. به خاطر مراسم رونمایی یا هر چیز دیگری نباید ورزشکار را مجبور کنیم. آن هم در شرایطی که در آستانه اعزام به المپیک هستیم و می‌دانیم که کرونا در کمین است.»
صید از اجبار فدراسیون برای شرکت دراین مراسم گله مند است: « برای شرکت در ان مراسم مجبور شدم. حتی مربی من در قرنطینه نبود و هر روز برای دیدن خانواده اش به منزل می رفت. یک اردوی بی در و پیکری داشتیم که بیا و ببین!
فقط دو ورزشکار در دیزین خوابیده بودیم و کسی که می‌خواهد جای من برود و کسی که به عنوان مربی‌ام انتخاب کرده بودند، دائم بین شمشک و امامزاده هاشم در رفت و آمد بودند. چهار سال از عمرم را در فدراسیونی گذاشتم که به من حقوق و بیمه نداد و رئیسش تصمیم‌گیرنده نبود.
هزاران بار حقم را خوردند. دنیا روی برف تمرین می‌کرد، من در کوه‌های دیزین می‌دویدم. از این ناراحت هستم که وقتی ورزشکاران کشورهای دیگر چند پزشک و متخصص همراه خود داشتند، من هیچکس را نداشتم. آن همه شبانه روز زجر کشیدم چرا باید یک بی احتیاطی زمین‌گیرم کند؟»
او در ادامه تاکید کرد: «من از سال ۸۹ بدون اینکه کسی نزدیکم شود، نفر اول ایران بودم. در مسابقه آخر هم با اینکه عده‌ای بهانه سنم را می‌آوردند و می‌خواستند فاتحه‌ام را بخوانند، حدود پنج دقیقه از نفر دوم جلوتر بودم. این المپیک با اقتدار حق من بود.
کرونا امروز رقیبم شد و به من پشت پا زد تا با سر به زمین بخورم، نه ورزشکار یا شخص دیگری. یک ورزشکار روستایی هستم و کارم کشاورزی و دامپروری است، ورزش تغذیه و شرایط تمرینی خوب می‌خواهد اما من در جاده آسفالت می‌دویدم که ماشین‌ها با سرعت ۱۲۰ کیلومتر از کنارم رد می‌شدند.
در جاده‌ای تمرین می‌کردم که ۱۰۰ سگ در آن رها بود و دائم پاچه من را می‌گرفتند. جهاد کشاورزی استان هم زنبورها را بغل جاده اسکان می‌داد که بارها من را زنبور نیش زد و چون حساسیت داشتم هر روز درمانگاه بودم. زجر و بدبختی زیادی کشیدم اما کرونا در دقیقه نود زمینم زد.»
