دکتر سیروس قنبری در گفت وگو با ایسنا افزود: در منابع فارسی از ترجمه شده دزآپ به فارسی یعنی دزدآب استفاده می شود و به همین دلیل دزدآب هم اطلاق می شود.

استاد دانشکده جغرافیا و برنامه ریزی محیطی دانشگاه سیستان و بلوچستان در ادامه گفت: علت اصلی نامگذاری به چنین نامی،بالابودن سطح آب زیرزمینی بوده که با یک یا دو متر کندن زمین به آب می رسیدند،درنتیجه دربرخی نقاط آب بصورت چشمه بیرون می زده است،اما قدری پائین تر درزمین فرو می رفته است.پس از اینکه آب به شن فرو می رفته است و سپس در جاهایی که شیب کمتر می شده است آب نمایان می شده است را "دزدآب"  نامیده اند.

دکتر قنبری خاطرنشان کرد: این منطقه بعدها با تصرف نیروهای رضاشاه به فرماندهی امان‌الله جهانبانی زاهدان نام گرفت. هنری فیلد دزآب قدیم را جزء بخش سرحد، و سرحد را یکی از ۴ قسمت اصلی بلوچستان ایران دانسته است.

استاد دانشگاه سیستان و بلوچستان گفت: زاهدان امروزی شهری نوبنیاد است که در ۵۱۷ کیلومتری شرق شهرکرمان و نیز در نزدیکی کشور پاکستان واقع شده است.

وی اظهار کرد: این شهر از طریق راه زمینی از سمت شمال به مشهد و از سمت جنوب به چابهار مرتبط شده و هم چنین دارای ایستگاه راه آهن و فرودگاه بین المللی است.

قنبری گفت: واژه «زاهدان» در سال ۱۳۰۸ خورشیدی، در زمان رضاشاه به این شهر اطلاق گردید. در آن سال پس از پایان دادن به ناامنی های ایجادشده توسط دوست محمدخان بارکزائی به دست تیمسار امان الله جهانبانی، رضاشاه از راه بیرجند و زابل به دزدآب سفر کرد. در این سفر محمدابراهیم علم (امیر شوکت الملک دوم) سردار قائنات، و غلامحسین خان عامری (سردار مجلل) نیز همراه او بودند. رضاشاه در راه از شوکت الملک علم درباره وجود ویرانه های شهری آباد و قدیمی در نزدیکی زابل به نام زاهدان کهنه خبردار می شود و پس از رسیدن به شهر تصمیم به زنده کردن این نام قدیمی می گیرد و اداره منطقه را به سیستانی های بومی دزداب میدهد.

زاهدان از سمت شمال به شهرستان زابل و از سمت جنوب به شهرستان خاش، از سمت شرق به کشورهای افغانستان و پاکستان و از سمت غرب به شهرستان فهرج منتهی می شود. آب و هوای زاهدان در بیش تر روزهای سال گرم و خشک است. شب های تابستان آب و هوای این شهر رو به سردی می گراید. آب آشامیدنی زاهدان لوله کشی آب شیرین بوده و از طریق انتقال آب از شهرستان زابل تأمین می گردد.

عضو هیات علمی دانشگاه سیستان و بلوچستان در ادامه بیان کرد: زاهدان به جهت مرزی بودن، از موقعیت استراتژیک جغرافیایی و تجاری و نظامی و شرایط خاص برخوردار است؛ به گونه ای که از یک سو راه آهن پاکستان که از مرز میرجاوه وارد ایران می شود و از سوی دیگر راه آهن سراسری ایران به این شهر منتهی می شود؛ و از سوی دیگر در نزدیکی به میل سه جانبه ایران و پاکستان و افغانستان قرار دارد.

وی در خصوص غذای سنتی این شهرستان نیز گفت: حلوای خرمایی بلوچی-حلوای شکری بلوچی-تاس آپی بلوچی (نوعی از حلوا که هم به صورت غلیظ و هم به صورت رقیق درست می شود)-تروچه بلوچی (تنورچه)-تباهگ بلوچی-بریانی بلوچی-شیلانچ بلوچی (کشک محلی)-زیرک آپ بلوچی-کورگ آپ بلوچی، سبزوک بلوچی-شیر چاه بلوچی (مخلوطی از شیر و چای خشک و شکر آب)-حرام بلوچی (ترشی لیمو)-چتنی بلوچی (ترشی انبه و مخلوط)-آبگوشت سیستانی-تجگی سیستانی-تاسووی سیستانی-چلبک سیستانی-بورک سیستانی-قتلمه سیستانی-کشک زرد سیستانی-کشک سفید سیستانی-کلوچه محلی سیستان از مهمترین غذاهای بومی منطقه است.

قنبری همچنین سوزن‌دوزی بلوچی-سکه و آینه دوزی-قالی بافی-حصیربافی-دودنی بافی-قالی بافی-گلیم بافی و....را از جمله صنایع دستی این شهرستان نام برد.

انتهای پیام