برترین‌ها: این طرح جناب علی میری درست مثل خود نوای این دعا ما را می‌برد به سال‌های دور. به خاطره مشترک ما از سحری خوردن در جمع گرم و صمیمی خانواده، از اصرار برای بیدار شدن تا لقمه‌ها را خواب آلود خوردن و برگشتن به رختخواب گرم و نرم، هم خواب را می‌خواستیم هم سحر را.

می‌بردمان به خاطرات نیمه شب‌های ماه رمضان که دور سفره سحر نشستن برایمان اثبات وجودی بزرگ شدن بود. ضرب‌آهنگ لطیف دستان مادر برای بیدار شدن با نوای مناجات مشهور آقای صالحی: اللهم انی... از امواج نوستالژیک رادیوی پدر، و ما با ترکیبی از حس خواب‌آلودگی، صدای مناجات و هیجان توام با شمارش معکوس وسط مناجات که «تا اذان صبح فلانقدر مانده».

تناقضی از حس آرامش و‌اضطرابی دلچسب... برای خیلی‌ها یادآور اتاق‌های خوابگاه‌های دانشجویی است. شب‌های امتحانات و سحر‌های بیدار مانده، برای بعضی لحظه‌های نگهبانی در پست‌های سربازی در تنهایی شب‌های تاریک پادگان و برای بعضی دیگر یادآور نیمه شب‌های سال‌های اول ازدواج و سفره‌های دونفره سحری...

برای ما، ولی یاد آوردن شور و شوق روزه گرفتن آن‌روز‌ها خاطره مقدسی است از اتفاقات خوش و‌ آدم‌هایی که برای سحری خوردن در کنارشان مراسم جمعی‌ صمیمی، پرشور و‌گرمی داشتیم، یادش بخیر.

منابع: صفحه اینستاگرام alimiriart و khatereh.bazi2