به گزارش خبرگزاری فارس از داراب، میلاد کریم اهل بیت نزدیک میشد و گروه‌های فرهنگی و جهادی در تدارک بهترین ها بودند، آنها هر سال در این روز دلپذیر تلاش می کنند اتفاقی متفاوت را رقم بزنند در شهری منتسب به امام حسن مجتبی(ع) که روزگاری قرارگاه نماینده و خراج‌گزار امام، یعنی دحیه انصاری بوده است.

امام حسن مجتبی(ع) که سمبل سخاوت و کرم است و به همین نام و نشان معروف، پس هر سال برای داراب روزی دیگر رقم می‌خورد تا شهر به احترام شان و جایگاهِ حضرتش، از جای برخیزد و متواضعانه کرنش کند.

تا شکوفه‌های بهاری، عطرشان را پیشکش قدوم مبارک امام حسن کنند، تا زنان و کودکان در جشن‌هایی که برای گرامیدشت میلاد پربرکت کریم اهل بیت برگزار می‌شود، هلهله سر دهند و ساعاتی را فارغ از دغدغه دیروز و فردا سپری کنند.

امسال نیز مقارن با میلاد امام حسن(ع)، جشن‌های زیبایی در چند نقطه از شهرستان برگزار شد و اکرام ایتام، که نام و نشان امام دوم شیعیان را با خود دارد، جلوه‌گاه این مراسم شد.

اما یک مراسم متفاوت‌ نیز در امامزاده ابوالقاسم محمد(ع) برگزار شد که بی‌تکلف بودن و نظم برقرار شده بر آن، این مراسم را از سایر جشن‌ها متمایز کرده است.

مسئول گروه که از از بانوان فرهنگی و اعضای جهادگر شهرستان است، از چند روز پیش دعوت کرد و می‌خواست نامی از او مطرح نشود. گفت قصد داریم سفره‌ای با حضور نیازمند و توانگر در کنار هم داشته باشیم.

اگر چه به دو سه مراسم دیگر نیز دعوت بودم اما ترجیح دادم به این مراسم بیایم.

این موضوع بیشتر مرا ترغیب کرد تا به سمت امامزاده محمد(ع) بروم. نزدیک غروب بود که امامزاده رسیدم. محلی برای ارتقاء معنوی در یکی از بهترین ساعات ماه مبارک رمضان.

مقابل گنبد، در محوطه آذین بندی شده بود و جایگاهی برای برپایی جشن محلی، همچنین محلی برای نمازگزاران تعیین شده بود.

دستانی که لحظه اجابت را نوید می‌دهد

نماز جماعت برگزار شد. حس ناب تازه شدن در صحن امامزاده جاری شد. آن لحظه ها و دقایق اوج پذیرفته شدن بود و خاستگاه دیده شدن، جایی که حس می کنی خدا از هر لحظه ای به تو نزدیک‌تر است.

حس ناب هم آوا شدن با پاکی کودکانی از جنس رنج که صفوف نماز را زیباتر کردند. که دستانشان هنگام قنوت، لحظه اجابت را نوید می‌داد.

نماز پایان یافت. افرادی که به این مراسم دعوت شده بودند، کودکان تحت پوشش کمیته امداد به همراه خانواده‌ خود بودند. همچنین تعدادی از افراد بی بضاعت تحت پوشش گروه جهادی راه سرخ و دانشجویان نیز از دیگر مهمانان بودند که جمعیتی حدود 400 نفر را تشکیل می‌دادند. هر چند در مجموع 1000 پرس غذا بین حاضران و افرادی که به محل مراسم مراجعه کردند، توزیع شد.

متولی مراسم، قرارگاه جهادی راه سرخِ  جمعیت دانشجویی امام حسن(ع) بود که با حمایت کمیته امداد اقدام به برپایی ضیافت افطار نموده بودند.

سفره های افطار با نظم و سلیقه چیده شده بود و مهمانان به سمت حرم امامزاده جهت صرف افطار هدایت شدند.

ساعتی در جوار صفای کودکانه

از میان کودکان مهمان، دخترکی با موهای فر و صورتی نمکین، گوشه چادرم را در دست فشرد و همراه من راهرو را طی کرد تا به سفره نزدیک شدیم. به خیال اینکه مادرش را همراهی می‌کند!

برای اینکه خیالش پیچ و تاب نخورد با او رخ به رخ نشدم تا اینکه نشستیم. لحظه مواجهه با من، تعجبش شیرین بود و با گلی که از سر سفره به سمت او گرفتم هر دو خندیدیم.

بعد از آن جستجوی مادرش تا دقایقی ادامه داشت.

سفره‌ای پر از خلوص

هم‌سفره شدن با کودکانی که سرچشمه خلوص و پاکی هستند، کودکانی که اگر چه بضاعت مالی کافی ندارند اما همتی بلند دارند برای زندگی بی‌آلایش و مادرانی که جبر زمانه، از آنها نان‌آوری قوی ساخته است، فرصتی است که کمتر پیش می‌آید.

فرصتی برای آشنایی با کودکانی که معصومیت از چهره شان پاک نمی شود و نگاه پرمهرشان در جستجوی لحظه‌های رویایی، پرسه می‌زند.

 آنچه مرا به وجد می‌آورد، مهمانان و میزبانان آنها بود. مهمانانی که با سیمای آکنده از معصومیت، رج به رج خلوص این مراسم را رقم زدند و میزبانانی که طی برنامه‌ای جهادی، بی ریا و بی تکلف، پذیرایی ارزنده ای را رقم زدند.

بعد از صرف غذا، مهمانان به سمت صحن و محل برپایی جشن هدایت شدند.

سخنران مراسم از خاکی بودن زبان ما و منتاهی بودن‌مان سخن می گفت و از افلاکی و لایتنهاهی بودن امام حسن(ع).

و نقل ماجراهایی که امام را به کریم اهل بیت(ع) مشهور کرد.

خاکی بودن ما و افلاکی بودن ائمه اطهار(ع) برای همه روشن است و اینکه معنویتی که از حضور در چنین مجالسی سپری می‌شود، تا چه حد است و تا چه زمانی در وجودمان ماندگار می‌شود، برای هر کس به فراخور حال او تعریف شده... من از خلوص، بی‌ریایی مراسم و فضای حرم امامزاده محمد(ع) حال خوشی یافتم که کمتر به سراغ انسان می‌آید اما اینکه این حال خوش تا کی مرا همراهی کند را نباید وابسته به زمان و مکان کرد.

باید برای به دست آوردن و نگهداری آن، به آشناترین حس متوسل شد. به جایی در جوارِ لحظه اجابت.

انتهای پیام/س