مرتضی رضایی: بی‌شک کمتر کسی از بچه‌های امروزی هست که لیدا فریمان را بشناسد. همین دیروز که داشتم با یکی از رفقای خبرنگار حرف می‌زدم و می‌گفتم که می‌خواهم مطلبی درباره خانم فریمان بنویسم چشمانش را گرد کرد و گفت:«کی هست؟!»

آتلانتا و پرچمداری کاروان ایران.مسوولان وقت ورزش کلنجار زیادی با خودشان رفته بودند تا پرچم ایران را به یک خانم بدهند و در نوک پیکان کاروان ایران رژه برود.اما این تصمیم گرفته شد و هر چند اختلاف نظرهای زیادی هم وجود داشت اما باعث شد تا یک زن مسلمان و با حجاب برای نخستین‌بار پرچمدار کشوری مسلمان شود.اتفاقی که در آن زمان دنیا را تکان داد و باعث شد تا همه نگاه‌ها به سمت کاروان ایران جلب شود.این روایتی است از اظهارنظرهای فریمان از پرچمداری تا بی‌تفاوتی مسوولان و ....

*هدف از حضور من، آن هم در رژه و پرچمداری در المپیک این بود که ثابت کنیم زن مسلمان می‌تواند در یکی از مهم‌ترین رویدادهای ورزشی شرکت کند، آن هم با حجاب.

*بنا به دلایلی اصلا قرار نبود من به المپیک بروم. ساعت ۲۳ روز قبل یعنی تنها ۴ ساعت مانده به پرواز خانم فرهادی‎زاد با من تماس گرفت و گفت وسایلت را جمع کن و به فرودگاه بیا که به المپیک می‎رویم.

*در تاکسی بودم که از رادیو شنیدم به عنوان پرچمدار کاروان ایران انتخاب شده‌ام. اول فکر می‎کردم اشتباه شده است ولی دیدم درست است. فقط یک لیدا فریمان تیرانداز در ایران وجود دارد.

*وقتی به گذشته نگاه می‌کنم مطمئن می‌شوم که حضور من بیشتر از نتیجه‌ای که قرار بود به دست بیاورم، اهمیت داشت.

*قبل از این‌که وارد ورزشگاه شویم، باید از یک راهروی تقریبا تاریک عبور می‎کردیم تا به زمین افتتاحیه برسیم. برای این‌که کاروان‎ها با هیجان وارد محوطه شوند، یک مسافت را باید می‎دویدند. پرچم در دستان من بود و شروع به دویدن کردم؛ آن سالن کمی خیس و کفش‎های کلاسیکی هم پایم بود. در حال دویدن بودم که ناگهان سر خوردم، اما به سختی تعادل خودم را حفظ کردم و زمین نخوردم.

251 251