بناى اصلى بقعه امامزاده سلطان عطابخش، به دوره آل‌بويه تعلق دارد
آرامگاه امامزاده سلطان عطابخش
اين آرامگاه بيرون از دروازهٔ قديم اصفهان - کاشان قرار دارد و به يکى از فرزندان موسى بن جعفر (ع) منسوب است. بناى اصلى بقعه امامزاده سلطان عطابخش، به دوره آل‌بويه (۴۴۷-۳۲۰ ه-.ق) تعلق دارد. سردرِ قديمى و قسمتى از صحن وسيع آن بر اثر احداث خيابان از بين رفته است.
ايوان بزرگ مدخل بقعه، سقف، رواق، تاق زيرگنبد و همچنين صفه‌اى که در انتهاى محوطهٔ داخل حرم، مقابل درِ ورودى قرار دارد با گچ، مقرنس‌کاريِ برجسته و نقاشى شده است. قبر امامزاده سلطان عطا بخش که در ميان صندوق چوبى ظريفى قرار گرفته، سابقاً با کاشى‌هاى نفيس قديمى پوشيده شده بوده که اکنون اثرى از آن‌ها ديده نمى‌شود. بقعه يک جفت درِ چوبى کنده‌کارى شده است و بر کتيبهٔ پايين دو لنگهٔ آن، به خط ثلث تاريخ‌هاى ۹۵۹ و ۹۶۲ ه-.ق حک شده است.
نقاشى‌هاى سقف ايوان و غرفه‌هاى داخل حرم امامزاده سلطان عطابخش، کار طاهر، نقاش و شاعر هنرمند معروف کاشانى است که قبر وى نيز در ايوان جلوى بقعه قرار گرفته است. در رواق‌‌هاى اطراف صندوقِ قبر امامزاده، قبور برجستهٔ متعددى وجود دارد که با سنگ‌هاى بلند و کاشى‌هاى خشتى منقش يا معرق بسيار زيبايى پوشيده شده است و روى آن‌ها، آيات قرآن و نام چهارده معصوم نقش بسته است. تاريخ‌هاى اين قبور، از سدهٔ نهم هجرى به بعد است و روى يکى از قبرهاى برجسته که با کاشى معرق بسيار ظريف و خوش‌رنگى تزئين يافته، بعد از صلوات دوازده امام، به خط ثلث زرد طلايى‌رنگ در زمينهٔ سرمه‌اى جملهٔ : «وفات سلاله السادات جلال‌الدين بن سيداحمد کاشى فى سنهٔ ثلاث عشرين و تسعمانه» (۹۳۲ ه-.ق) نوشته شده است. بر سنگ قبر ديگرى نيز عبارت «وفات يافت ميرزا ضياءالدين خواجه شمس‌الدين لاهيجانى سنهٔ سبعه ثمانين و تسعمانه» (۹۷۸ ه-.ق) ديده مى‌شود.
اين بنا به شماره ۹۴۱، در زمرهٔ آثار تاريخى به ثبت رسيده است.
منبع : vista.ir
