اشعار بیژن ارژن

ای کاش که پرواز تو را می فهمید

از حنجره ات، راز تو را می فهمید

ای کاش قفس مثل تو بال و پر داشت

تا معنی آواز تو را می فهمید

بیژن ارژن

ما شاخه ای از ایل شقایق هستیم

با دردسر عشق موافق هستیم

در پرده چرا سخن بگویم حاشا

بگذار بدانند که عاشق هستیم  

بیژن ارژن

با رفتن تو, به زندگی کردم پشت

من ماندم و حلقه ی طنابی در مشت

بگذار که فردا برسد, می شنوی

دیروز غروب, شاعری خود را کشت

بیژن ارژن

باران آمد که تو اسیرم کردی

بید مجنون سربه زیرم کردی

ای عشق!مگر چه کرده بودم با تو؟

سالی دو هزار سال پیرم کردی

بیژن ارژن

این عالم, مثل عالم اول نیست

غم هست ولی مثل غم اول نیست

این آن سیبی نیست که باید باشد

آدم هم دیگر آدم اول نیست

بیژن ارژن

دنیا در دست خواب گردان ها بود

صحرا مسخ سراب گردان ها بود

مشتی تخمه دهانشان را بسته است

این قصه آفتاب گردان ها بود 

بیژن ارژن

بی هم شدگانیم که پیدا هستیم

پنهان شدگان خواب و رویا هستیم

در دنیای چقدرها از هم دور

آدم های چه قدر تنها هستیم

بیژن ارژن

عشقش گویند و جز هوس نفروشند

گل های بدون خار و خس نفروشند

پیداست چه قدر آسمانش آبی ست!

جایی که پرنده بی قفس نفروشند

بیژن ارژن 

انگار به جز ریا نمی باید دید

جز صحبت ناروا نمی باید دید

رفتیم به آنجا که نمی باید رفت

دیدیم هرآنچه را نمی باید دید

بیژن ارژن

آن روز که رفتن تورا می دیدم

از گریه چو برگ بید می لرزیدم

ترس من از آن بود که روزی بروی

آمد به سرم از آنچه می ترسیدم

بیژن ارژن

گردآوری:بخش فرهنگ و هنر بیتوته