محمدرضا شجریان خسرو آواز ایران بود که دو سال پیش در ۱۷ مهر دار فانی را وداع گفت. این خواننده معروف چند سالی با بیماری سرطان دست و پنجه نرم کرد. امروز در پرشین وی می خواهیم عکسی از نوه های استاد شجریان را در خارج کشور برای شما قرار دهیم
محمدرضا شجریان متولد یکم مهرماه ۱۳۱۹ بود دوشنبه ۱۴ مهرماه ۱۳۹۹ بعد از سال‌ها مبارزه با سرطان در بیمارستان جم به کما رفت و پزشکان در این مرحله از درمان از مردم خواستند تا برای نجات او از مرگ دعا کنند.
تصویری از نوه‌های محمدرضا شجریان در فضای مجازی منتشر شده است که با لباس‌های فارغ التحصیلی گرفته شده است. سپر و سام نوه‌های زنده یاد محمد رضا شجریان هستند
عکس نوه های استاد شجریان«مجتبی عسگری» یکی از شاگردان نسل جوان‌تر محمدرضا شجریان است. او درباره شجریانِ معلم می‌گوید: «استاد شجریان در واقع به دو نسل آموزش آواز داده‌اند. نسل قدیمی‌تری که نزد ایشان آموزش دیدند، افرادی مثل آقایان علی جهاندار، حمیدرضا نوربخش، محسن کرامتی، مظفر شفیعی و… بودند. نسل بعدی هم که افتخار شاگردی ایشان را داشتند، بنده و همکلاسی‌هایم بودیم.
امتیازی که نسل ما داشت به زعم بنده این بود که استاد به لحاظ زمانی، فراغت ذهن داشتند و مشغله کمتری متوجه ایشان بود. برای همین به لحاظ آموزش ردیف وقت بیشتری برای ما گذاشتند و ما هم از ایشان بهره بردیم.»
خسرو آواز ایرانمجتبی عسگری معتقد است: «کلاس استاد شجریان از نظر من به یک بستری تبدیل شده بود، تا ما روحیه مضاعفی برای ادامه کار پیدا کنیم. کلاس ما هفته‌ای و یا دو هفته یکبار تشکیل می‌شد و بنا بر شرایط استاد ممکن بود که ماهی یکبار هم برگزار شود. با این حال این کلاس انگیزه خاصی به ما داده بود.»
او درباره نحوه برخورد شجریان با هنرجویانش توضیح می‌دهد: «خود استاد بیشتر دوست داشت، نکات ظریف را به کسانی گوشزد کند که آواز حرفه‌ای کار می‌کنند و خودش می‌گفت، دوست دارد به کسانی تدریس کند که آواز را به عنوان حرفه خود انتخاب کرده‌اند. کسانی هم در کلاس ما بودند که شغل و حرفه دیگری داشتند و در کنارش آواز هم می‌خواندند و استاد خیلی تمایل به وقت گذاشتن برای این افراد نداشتند. حساسیت ایشان برای ما انگیزه‌ای بود که به سمت کنسرت و تولید آلبوم برویم.»
استاد شجریانمجتبی عسگری همچنین گفت: «درس پس دادن به یک اسطوره‌ی آواز کار راحتی نبود و هرکسی هم به اندازه تلاش خودش از کلاس بهره می‌گرفت. همه هم این را می‌دانستند و میزان برداشت از کلاس به توانایی فردی و تمرین بازمی‌گشت. ایشان به لحاظ آموزشی ما را ملزم می‌کردند که یکی از کارهایشان را حالا در آلبوم خاصی و یا قطعه‌ای در یک کنسرت خوب گوش دهیم و بعد در کلاس مو به مو برایشان اجرا کنیم که این کار تمرین زیادی را می‌طلبید.»
پارسینه و همشهری آنلاین
