ساخت چهار میلیون مسکن در چهار سال، از وعده‌هایی بود که از ابتدا مورد تردید جدی اهالی اقتصاد و کارشناسان بخش مسکن قرار گرفت. گویا افرادی که این وعده را به برنامه دولت آقای رئیسی تحمیل کردند، یا نمی‌دانستند چهار میلیون یعنی چه؟ یا در عمرشان یک واحد مسکونی هم نساخته بودند.

 

معاون وزیر مسکن، چند ماه پیش گفت ساخت 4میلیون واحد مسکونی 4هزار هزار میلیارد تومان پول می‌خواهد. این رقم را مقایسه کنید با بودجه سال 1401 که 3600هزار میلیارد تومان است. یعنی اگر کل بودجه یک سال مملکت صرف 4میلیون مسکن شود، باز هم 400هزار میلیارد تومان کم می‌آید.

 

اکنون که وزیر راه و شهرسازی قبلی رفته و وزیر پیشنهادی جدید در حال معرفی به مجلس است، بهترین فرصت فراهم آمده تا رئیس‌جمهور این وعده تحقق‌نیافتنی را پس بگیرد و به جای آن قول بدهد در حد مقدورات کشور در بخش مسکن فعالیت خواهد کرد.

 

امیدبخشی کار خوبی است، اما امید واهی اعتبار دولت و اعتماد مردم به آن را از بین می‌برد. متأسفانه برخی دستگاه‌های دولتی، لابد با هدف امیدبخشی! آمارهایی درباره توفیقات دولت از جمله کاهش تورم و ارزان‌شدن قیمت‌ها و افزایش صادرات و... ارائه می‌دهند که با واقعیت‌های جامعه کمترین انطباق را ندارد.

 

اگر وعده 4میلیون مسکن باقی بماند، این آمارسازی‌ها باز هم ادامه خواهد یافت و قربانی‌اش وزیری است که هنوز نیامده است . البته مردمانی هم که سال‌هاست منتظر یک چاردیواری‌اند از دلخوش کردن به سراب نجات می یابند. سود بزرگتر هم نصیب رئیس جمهور خواهد شد که مجبور نیست در دو سوم باقیمانده از عمر دولت در چنبره قولی بماند که عمل نمی شود.

 

قدیمی‌ها گفته بودند حرف مرد یکی است، اما در سال‌های اخیر از قول بعضی بزرگان نقل شده که حرف مرد دوتاست و اگر حرف قبلی اشتباه بود باید باشجاعت آن را پس گرفت.

 

اگر آقای رئیسی این شجاعت را به خرج دهد، هم خود را نجات می‌دهد هم امید منطقی جایگزین امید واهی می‌شود.