آیین های باران خواهی در زمان خشکسالی در استان گیلان

یکی دیگر از مراسم و آداب باران خواهی ، مدجویی از سنگ هایی است که به باور مردم سبب بارندگی می شود .به گواهی اسناد تاریخی ، در گیلان نیز تمنای باران از سنگ متداول بوده و تا سال های اخیر در مناطق کوهستانی گیلان ، بویژه منطقه ی رودبار زیتون و تالش وجود داشته است.

در گورستان امام زادگان، ابوالحسن و ابوالفضل ، پسران امام موسی کاظم (ع) در روستای فیلده رودبار زیتون ، سنگی تراشیده به شکل بز بوده است.مانند این سنگ در هیرو آباد خلخال نیز دیده شده است .از شرح باران خواهی سلطان جلال الدین ، چنین بر می اید که مغولان به هنگام خشک سالی با سنگی که آن را یَدَه می نامیدند ، به صحرا بیرون می شوند و مراسمی به جای می آوردند و باران را خواستار می گشتند از جمله ناگزیر به رسم مغولان با سنگ ، در صحرای ولاشگرد باران خواستند ، بر می آید که در آن هنگام ،باران خواهی با سنگ باران ، از آداب ایرانیان نبود و این رسم را مغولان نهادند ، شاید هم یده نوعی سحر وجادو بود که در هر فصل با آن برف وباران وسرما ایجاد می کردند .

در گذشته بعضی طایفه ها ، بخصوص ترکان و مغولان چند قطعه سنگ مخصوص را در آب می نهادند ومی شستند وبرف وسرمای شدید پدیدار می شد این عمل را جدا میشی وبه آن سنگ جده یا یده می گفتند .زمانی که تیمورلنگ تبریز را گشود و به دیدار شهر اردبیل رفت ، «سنگ باران »را از دیدنی های شهرنام برد.

این سنگ در بیرون شهر اردبیل قرار داشته است .بنابه اظهار مردم این شهر ، اگر سنگ باران را در فصل باران ، پاییز تا اواخر بهار ، از بیرون به شهر اردبیل می آوردند ودر میدان مرکزی شهر قرار می دادند باران آغاز واگر آن را از شهر خارج وبه جای خود باز می گرداندند باران قطع می شد .در روستای ملاسرای کوچصفهان ، مزاری هست به نام آب دهنده ،در گذشته در مواقع خشک سالی برای باران خواهی به سنگی که در این مزار بود متوسل می شوند.

در رشت به هنگام خشکسالی یکی از سنگ های دستاس را به ریسمانی می بستند ، به چاه می افکندند وتا بارندگی کافی ، آن را خارج نمی کردند ، چرا که سنگ دستاس از نظر فرهنگی در نزد عامه ی مردم مقدس است وباور دارند که حضرت فاطمه زهرا سلام ا... علیه آن را متبرک کرده است .

منبع:negahmedia.ir