در آن روزگار تنها استادی که در ایران نی می‌نواخت، زنده‌یاد استاد کسایی بود. نوازنده دیگری هم بود؛ مرحوم حسین داوری که البته سنشان در آن زمان بسیار بالا بود و در آن زمان دیگر نمی‌توانست نی بنوازد. ما در شیراز زندگی می‌کردیم، نامه‌ای به استاد کسایی نوشتم و ایشان هم لطف کرد و پاسخ نامه‌ام را داد و من را به اصفهان دعوت کرد و  وقتی هم به محضر استاد کسایی رفتم دو ساز نی به من هدیه داد. بعد از آن تا آخرین روزها و تا آخرین دقایق عمرش در خدمتش بودم. بعد از فوت  زنده‌یاد کسایی، آقازاده‌هایشان خلیل و جواد، بزرگداشتی برای من در اصفهان گرفتند و یکی از سازهای نی پدرشان را به من هدیه دادند.

من در ۱۳ ارکستر نی می‌نواختم؛ در سه ارکستر آقای پایور، ارکستر مرحوم حنانه، ارکستر مرحوم لطف‌الله مجد، ارکستر مرحوم شریف، ارکستر مرحوم همایون خرم، ارکستر مرحوم مهدی مفتاح و در ارکسترهای رادیو که در مجموع ۱۳ ارکستر می‌شد. یک ارکستر هم مرحوم ابراهیم منصوری داشت که تمام بزرگان موسیقی ایران در آن زمان نوازنده این ارکستر بودند.

افتخار من این است که طی این ۶۰ سال فعالیت هنری‌ام، تمام استادان آن زمان را یا از نزدیک دیده‌ام یا با آنها کار کرده‌ام؛ استادانی مانند علی‌نقی وزیری، ابراهیم منصوری، هرمزی، سلیمان خان امیرقاسمی، نورعلی خان برومند و ... این استادان کسانی بودند که نظیرشان دیگر در موسیقی ایران تکرار نمی‌شود.

منبع: تسنیم