ساختن انواع سازها را به دلیل سخت‌گیری‌های اتحادیه صنفی سازندگان ساز، مخفیانه در آشپزخانه خانه‌اش دنبال کرد و ساخت گیتار و ساز زهی «زیتر» را نیز دنبال کرد، اما بعدتر پیانو هم ساخت. در ۱۸۳۵ نخستین پیانوچارگوش خود را ساخت و در عروسی‌اش به همسرش اهدا کرد. یک سال بعد اولین پیانو بزرگش را در آشپزخانه خانه‌اش واقع در سیسن ساخت؛ پیانویی که بعدها «پیانو آشپزخانه» نام گرفت و هم اینک در موزه متروپلیتن نیویورک نگهداری می‌شود. در ۱۸۳۹ سه پیانو خود را نمایشگاه تجاری دولتی در برانزویک آلمان ارائه کرد و یک مدال طلا دریافت داشت.
به دلیل شرایط ناپایدار سیاسی در پی «انقلاب‌های ۱۸۴۸ در ایالات آلمان» و فرصت‌های محدود اقتصادی برای کسی که خارج از اتحادیه صنفی فعالیت می‌کرد، اشتاینوگ تصمیم به ترک کشور گرفت و در ۱۸۵۰ از برانزویک راهی نیویورک شد. در نیویورک به پیشنهاد دوستانش که نام آلمانی‌اش را برای کسب و کار تجاری نامطلوب می‌دانستند، نامش را به «هنری‌ای. استاین وی» تغییرداد. در اوایل دهه ۱۸۵۰ استاین وی و پسرانش برای سایر شرکت‌های سازنده پیانو کار می‌کردند تا اینکه توانستند شرکت خود را تحت نام «استاین وی و پسران» راه‌اندازی کنند.
پیانوهای او به دلیل حساسیت و توان کوک شوندگی بالا، در نمایشگاه صنایع نیویورک به سال ۱۸۵۵ جایزه اول را به دست آورد و در ۱۸۶۲ او و پسرانش در لندن گوی رقابت را از رقبای اروپایی ربوده و جایزه اول را کسب کردند. این موفقیت‌ها در نمایشگاه جهانی پاریس در ۱۸۶۷ نیز دنبال شد و پیانیست‌های بزرگ، پیانوهای ساخت این شرکت را سخت تحسین کردند. هنری انگلهارد استاین وی در ۷ فوریه ۱۸۷۱ در نیویورک درگذشت.
دفتر مرکزی این شرکت هم اینک در هامبورگ آلمان بوده و دو کارخانه آن در هامبورگ و کویینز همچنان به فعالیت و ساخت پیانوهای دست ساز-بالغ بر سالانه ۲۵۰۰ پیانو- ادامه می‌دهد. پیانیست‌های بزرگ و ارکسترهای جهانی از پیانوهای استاین وی بهره می‌برند و «استاین وی» پیانوی محبوب خاندان سلطنتی بریتانیا نیز به شمار می‌رود.
