به گزارش خبرگزاری فارس از شهرکرد، افصح‌الشعرا میرزا محمدامین دفتری بروجنی نوه دختری شاعر نامی «فرخی بروجنی» است که در سال ۱۲۴۵ قمری در بروجن متولد شد.

او دارای ذوق شعری بالا و استعدادی شکوفا بود آنچنان که از نوجوانی اهل سرودن شعر بود و به تصریح خودش منظومه ۲۲۰۰ بیتی «وامِق و عذرا» را در ۱۴ سالگی به رشته نظم کشیده است.

وی از دوران نوجوانی به منشی‌گری و میرزایی خوانین بختیاری درآمد و در زمان حیات حسین‌قلی‌خان ایل‌خانی سمت منادمت او را داشته و تخلّص «دفتری» را او برای میرزا محمدامین انتخاب کرده است.

پس از قتل ایل‌خانی در خدمت حاج ابراهیم‌خان ضرغام‌السلطنه بختیاری که مردی ادب‌پرور و درویش‌مسلک بود، همان سمت را داشته است.

دفتری چنان مورد توجه و الطاف ابراهیم‌خان قرار گرفت که منظومه «قند و حکیم» را به نام او سرود. اشعار دیگری نیز در قالب قطعه و قصیده در مدح این خان در دیوان او وجود دارد.

تشبیه دفتری بروجنی به خواجه حافظ شیرازی

موقعیت دفتری را در منطقه چهارمحال به موقعیت خواجه حافظ شیرازی در غزل‌سرایی تشبیه و قیاس کرده‌اند.

میرزا محمدامین دفتری غزل‌سرایی چیره‌دست و توانا و شاعری عارف‌پیشه بود که در شعرش عشق و عرفان توامان خودنمایی می‌کند و جلوه این اندیشه را باید در قسمت‌های پایانی منظومه «قند و حکیم» وی جست‌وجو کرد.

او در اشعارش عرفانی عملی، شیعی و کارآمد را به منصه ظهور می‌نهد و شاعری است که حلاوت و شیرینی شعر حافظ در اشعارش به‌وفور یافت می‌شود.

در دیوان ۳۳۰۰ بیتی او که خود بر آن نام «دفترالعشق» نهاده است، هم غزل وجود دارد و هم قصیده، قطعه، رباعی و مثنوی‌های کوتاه.

نوحه‌های او هنوز هم وِرد زبان عاشقان حسینی است

هرچند دفتری بیشتر اهل غزل است اما شهرت اصلی و فراگیر وی در میان مردم به نوحه‌ها و سوگ‌سروده‌های جان‌سوز و برخاسته از عمق جان و دل و اوست که در رثای سالار شهیدان امام حسین(ع) سروده و اوج ارادت و عشق خود را در مدح و منقبت اهل بیت(ع) به منصه ظهور رسانده است، نوحه‌هایی که هنوز هم در ماه محرم، وِرد زبان عزاداران و عاشقان حسینی است.

از آثار دفتری می‌توان به منظومه «قند و حکیم»، «وامق و عذرا» و «دیوان دفتری» اشاره کرد. مطابق ارجاع کتاب‌شناسی ملی ایران، دیوان دفتری در سال ۱۳۹۰ با عنوان «دفترالعشق» منتشر شده است.

۶۵ سال زندگی سرشار از عشق و صفای میرزا محمدامین دفتری در سال ۱۳۱۰ قمری در بروجن به پایان رسید و او با سینه‌ای انباشته از محبت و عشق به اهل بیت(ع) رخ در نقاب تیره خاک کشید و طومار زندگی‌اش بسته شد.

پایان پیام/ ۶۸۰۳۸