فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

در نمازم خَمِ ابرویِ تو با یاد آمد

حالتی رفت که محراب به فریاد آمد

از من اکنون طمعِ صبر و دل و هوش مدار

کان تحمل که تو دیدی همه بر باد آمد

باده صافی شد و مرغانِ چمن مست شدند

موسمِ عاشقی و کار به بنیاد آمد

بویِ بهبود ز اوضاعِ جهان می‌شنوم

شادی آورد گل و بادِ صبا شاد آمد‌

ای عروسِ هنر از بخت شکایت مَنِما

حجلهٔ حُسن بیارای که داماد آمد

دلفریبانِ نباتی همه زیور بستند

دلبرِ ماست که با حُسنِ خداداد آمد

زیر بارند درختان که تعلق دارند‌

ای خوشا سرو که از بارِ غم آزاد آمد

مطرب از گفتهٔ حافظ غزلی نَغز بخوان

تا بگویم که ز عهدِ طربم یاد آمد

شرح لغت: با یاد: به یاد یا در یاد/ کار به بنیاد: کار اساسی و بنیادی/ دلفریبان نباتی: گل‌ها و درختان دلربا

تفسیر عرفانی:

آنان که عاشق روی دوست می‌گردند، در همه حالت او نظر در نظرشان جلوه گر می‌شود و از عشق او به فریاد و فغان می‌آیند و چنانچه در پیشگاه او حاضر شوند هر آن چه از زیبایی در وجودشان به ودیعه گذاشته شده کار می‌گیرند.

تعبیر غزل:

پس از گذشت سختی و ایام پر مشقت به لطف خداوند به زودی به مراد دل خود می‌رسی. پیشرفت تو منوط به درک شرایطی است که اینک برای تو فراهم شده، خدا نیز تو را یاری خواهد کرد