به گزارش سرویس ورزشی جام نیـوز، سومین برد پیاپی پرسپولیس. به نظر می رسد حالا این تیم کم کم از فشار روانی باخت در فینال آسیا در حال خارج شدن هست و رفتن بازیکنان تاثیرگذارش را به فراموشی سپرده، البته که در این مجال کم آسیب هم ندید و تاوان داده. پرسپولیس حالا شبیه به قبل بازی می کند. مالکیت بالا، بازی های ترکیبی کنار زمین، حرکت های عمقی و جابجایی های متعدد خط هافبک و البته استفاده از ضربات ایستگاهی. در این راستا بازگشت به چینش اصلی، آزاد شدن نعمتی به دلیل حضور شیری در زمین و بازگشت بازیکنان به پستهای تخصصی را هم می توان از دلایل آن شمرد.

نقطه عطف

نقطه عطف پرسپولیس کالدرون در تنها نیم فصل سرمربیگریش در پرسپولیس باخت به نفت مسجد سلیمان بود و بعد از آن اوج گیری این تیم. حالا پرسپولیس امسال با مدل صد درصدی گل محمدی بعد از باخت آلمینیوم موتور تیمی خود را روشن کرده و به سمت قهرمانی نیم فصل پیش می رود، البته باید به نتایج دیگر تیم های صدرنشین هم توجه کرد.

توفیق اجباری

مصدومیت کنعانی زاده و ترکیب ناهمگون احسان حسینی و شیری در بازی با آلمینیوم اراک، کادرفنی پرسپولیس را مجبور کرد که از ترکیب کامیابی نیا و سید جلال در قلب دفاع بازی بگیرد. این یعنی بازگشت به سیستم ۲۴۴ که چند سال اخیر پرسپولیس بی اندازه به آن خو گرفته. و مهم تر از آن با یک خط عقب رفتن کامیابی نیا حالا نورالهی هم در پست اصلی خود بازی می کند تا کارسازتر از همیشه نشان دهد. این یعنی خداحافظی پرسپولیس با آن سبک بازی که شامل تلفیق و ترکیب عبدی و نورالهی و حرکت در عمق  یکدیگر بود، تا بتوانند خلا نبودن بشار را در آن جلو پر کنند که اتفاقا برای این تیم  بسیار نامانوس بود و باعث فشار بار روانی بسیاری هم به تیم هم به امثال نورالهی و عبدی می شد.

بردهای اقتصادی

این اختلاف یک گل باز هم کار دست پرسپولیس خواهد داد. زدن تیر خلاص به تیم حریف حالا معضل جدید پرسپولیس هست که با تغییر مهاجم در این بضاعت نفرات پرسپولیس هنوز رفع نشده، اشکالی که مثلا در دربی بالاخره خود را نشان داد.  از دست دادن این تعداد از موقعیت در بازی هایی که حساسیتی همچون دربی و امثال آن ندارد شاید مشکلی ایجاد نکند اما اگر ترمیم نشود در آینده ضربات جبران ناپذیری را به این تیم وارد کند.

حفظ بازی

پرسپولیس بازی به بازی شرایط فنی بهتری پیدا می کند، مالکیت منظم توپ بخصوص در زمین حریف، ایجاد موقعیت و از این دست موارد اما باید به این نکته توجه داشت که همچنان در پاره ای از دقایق بازی را از دست می دهد، شاید احیانا این تاثیر روانی همان گل نزدن های اشاره شده در بالا باشد، اما مسئله اینجاست که احیانا اگر تیم با شخصیت تر لیگ برتری جلوی پرسپولیس بود این مشکل خیلی جدی تر خودش را نشان می داد. حالا فکر کنید ضربه آخر بازیکن مس که رادو مهار کرد و داور سوت پایان را کشید اگر در دستان رادو جای نمی گرفت الان چه شرایطی بر این تیم مستولی بود. هنوز رگه هایی از ضعف دفاع تیمی در پرسپولیس در دقایقی دیده می شود.

مس رفسنجان

علی رغم سال اولی بودن لیگ برتر جزو آن تیم هایی هست که قابل احترام هست. محمد ربیعی مربی که خوب توانسته تیم خود را جمع و جور کند و تا اینجای کار فقط دو باخت خارج از خانه داشته آن هم در مقابل سرخابی های پایتخت. انتظار از مس شاید محدود به ماندن در لیگ باشد اما ظاهرا این فصل حداقل لقمه دندان گیری برای خیلی از تیم ها بوده و خواهد بود.