به گزارش خبرگزاری برنا ایلام؛ این دیار در ۱۱ سال گذشته به شهرستان تبدیل شد و راههای آن روستایی هستند و هنوز هم در بن بست جغرافیایی قرار دارد، پیرترین پروژه ها در این منطقه قرار دارد و بدلیل عدم تزریق اعتبارات مناسب و نداشتن زیرساخت ها دسترنج تولیدات آنها با کمترین قیمت توسط دلالان و بنام جایی دیگر در بازار عرضه می شود.

این شهرستان بیمارستان ندارد و بدلیل عمق محرومیت ها هیچ دکتری حاضر نیست مطب شخصی بازکند، مردمان این دیار برای مداوای بیماران خود به ایلام و دیگر شهرهای کشور مراجعه می کنند که برای این موضوع متحمل هزینه های زیادی می شوند.

بدلیل نبود اتوبوس و هواپیما در مرکز استان، به ناچار از طریق استان های کرمانشاه، خوزستان و لرستان به مرکز کشور مراجعه می کنند ولی مدیران جهادی استان همیشه کمبودها را کتمان و همه چیز را گل و بلبل می دانند.

سیروان دارای داشته های خدادادی از جمله زمین های حاصلخیز کشاورزی، مراتع خوب دامپروری، مناطق بکر گردشگری و غیره بوده ولی بدلیل نبود زیرساخت ها در قهر جدول توسعه یافتگی قرار گرفته است.

بیشتر روستاهای آن فاقد آب آشامیدنی هستند و لوله کشی آنها مربوط به قبل از انقلاب است، چرا به مشکلات مردمان این دیار توجه نمی شود. عطش بی آبی و تشنگی برخی از اهالی روستاها را آواره چشمه های غیربهداشتی کرده است.

مرکز این شهرستان شبیه به روستایی مدرن است و بعد از گذشت ۱۱ سال هنوز برخی ادارات دولتی در این منطقه استقرار نیافته اند، تنها چیزی که در این شهرستان انجام شده تبدیل « ش» به «س» بوده و تابلو بخشداری به فرمانداری تبدیل شده است.

بخش شیروان در سال ۱۳۹۱ در زمان دولت احمدی نژاد بصورت اسمی و تنها بر روی کاغذ به شهرستان سیروان تبدیل شد و در آن زمان تاکنون هیچگونه پروژه مهم و اساسی در این منطقه اجرایی نشده و از لحاظ امکانات زیرساختی یکی از محرومترین مناطق در سطح کشور است و بیشتر دوایر دولتی آن هنوز یک نفره اداره می شوند و یا وجود ندارند.

سیروان سرزمین فاتحان میمک، دیار مردم قهرمان ایران زمین در این روزها حال هوای خوبی نداره و چشم به راهی است که هیچ گاه خوشبختی در پایانش نیست و  وجود مشکلات متعدد در زمینه های مختلف گواه این مدعاست.

درمانگاه لومار جوابگوی مردم این شهرستان نیست و علاوه بر جمعیت ثابت، هرساله در فصل بهار بیش از ۲۰ هزار مسافر نوروزی و گردشگر و در فصل تابستان بیش از ۱۰ هزار نفر برای کار کشاورزی به شهرستان سفر می کنند که نیازمند کارهای پزشکی هستند.

سیروان دارای داشته های زیادی در زمینه های مختلف است ولی بدلیل نبود مدیران ناکارآمد و کارورز روز به روز به جای پیشرفت در انتهای جدول عدم توسعه یافتگی قرار می گیرد.

در گذشتهً نامش"شیروان" بود و حالا "سیروان" است. سه نقطه ناقابل نامش را تغییر داده اما وضعیتش را نه. مردم "سین" سیروان را نشانه توسعه دانستند و به آن دل خوش کردند اما حالا شاید فکر می‌کنند روزگارشان در این منطقه زیبا ولی محروم سپری شده؛ شاید آنها هم باید مثل خیلی‌های دیگر کوله‌بار ببندند و مهاجر شهرهای دور و نزدیک شوند.

سیروان در استان ایلام زیباست، زیبا و مغموم. منظره دشت‌های سبز که آبادی‌های کوچک را در دل خود جای داده‌اند، از دور مثل یک تابلوی نقاشی است. نزدیک‌تر که بشوی اما دردها تازه رخ می‌نمایند و آنچه از دور نادیدنی است، آشکار می‌شود.

محرومیت این شهرستان در اعتبارات اربعین و پروژه های افتتاحی به مناسبت های مختلف از جمله هفته دولت ،دهه‌ی فجر و غیره را می توان دید، پیرترین پروژه استان همچون جاده قاضی خان _بدره، جاده سیروان به ایلام، جاده حمیل _چرمین به کرمانشاه، نبود بیمارستان، عدم توجه به پروژه های کشاورزی همچون پمپاژ آب دشت های سیروان و هزاران موردی دیگر از جمله محرومیت این شهرستان در اثر وجود مدیران طرح کادی و بی تجربه در سطح استان است.

هنوز ادارات شهرستان به صورت دسته جمعی در یک مکان قرار دارند و بیشتر آنها هنوز به صورت یک نفره اداره می شود و برخی هم که اصلا وجود ندارند و مردم ناچارند برای یک کار کوچک به مرکز استان سفر کنند.

با وجود اینهمه مشکلات؛ چرا این شهرستان در طرح محرومیت زدایی قرار نمی گیرد تا از این طریق بخشی از مشکلات آن برطرف شود.

نویسنده: محمدکریم ویسی

انتهای پیام