به گزارش خبرگزاری تسنیم از قزوین، سایت دفن و پردازش زباله محمدآباد قزوین به مساحت 111 هکتار در حوالی روستای محمدآباد از توابع بخش رودبار شهرستان قزوین بنا شده و اکنون علاوه بر استان قزوین، از استان‌های همجوار از جمله زنجان، گیلان، تهران، قم و البرز انواع زباله‌های خطرناک به این مکان منتقل می‌شود.
مدیریت سایت دفن و پردازش پسماند قزوین در سال 1393 از سازمان مدیریت پسماند به بخش خصوصی واگذار می‌شود و از آن‌جایی که دستگاه‌های پردازش زباله و شیرابه‌های آن در سال 1394 از رده خارج شدند، بحران زیست محیطی از همان سال آغاز شد.
روزانه 750 تن زباله، 350 تن زباله قزوین به علاوه 400 تن زباله استان‌های همجوار به سایت پسماند محمدآباد منتقل می‌شود اما از این زباله‌ها کمپوست (به مواد آلی گفته می شود که در طول زمان با جمع شدن در یک محوطه یا ظرف دچار پوسیدگی و تجزیه می شوند) تهیه نمی‌شود بلکه به واسطه مدیریت غلط فقط زباله بر روی زباله گذاشته می‌شود.
زباله نخست باید تفکیک شود سپس پردازش و در نهایت به سمت لندفیل (به گودال یا محلی گفته می‌شود که انواع زباله و پسماند به آن‌جا منتقل و دفن می‌شود) هدایت شود، که اگر این فرآیند به درستی و مبتنی بر روش‌های اصولی و علمی انجام شود، زباله‌های چندش آور با بوی مشمئز کننده را می‌توان به مثابه طلای کثیف دانست.
این در حالی است که فرآیند پردازش زباله در سایت دفن پسماند محمدآباد قزوین به سبب خرابی ماشین آلات به درستی صورت نمی‌گیرد؛ راه لوله‌های انتقال شیرابه‌ها (عصاره روانی است که از زباله و پسماند خارج می شود) به استخرهای تبخیری بسته شده و متاسفانه این مایع‌های خطرناک ناشی از زباله‌های شهری، صنعتی و بیمارستانی در سفره‌های زیر زمینی روان می‌شود.
این شیرابه‌های مضر و سمی سلامت محیط زیست و اهالی روستاهای همجوار سایت را نشانه رفته و عامل شیوع بیماری سرطان، نازایی و انواع بیماری‌های ریوی در بین مردم روستاها شده است همچنین بقای زمین‌های کشاورزی و سلامت احشام را به طرز وحشتناکی به خطر انداخته است.
با توجه به مطالعات به عمل آمده توسط سازمان بهداشت جهانی در مورد نیترات، این سازمان حداکثر مجاز 50 میلیگرم درلیتر (برحسب نیترات) را اعلام کرده است اما نیترات آب روستاهای اطراف سایت در اوج ناباوری بسیار بالاتر از این رقم است.
گزارش از حسین عسگری فرد و سحر علیخانی
انتهای پیام/ش
