کشتی‌های فان نورت از نظر تجهیزات وضعیت خوبی نداشتند و به خصوص از نظر تجهیزات نظامی و نفرات شرایط نامطلوبی داشتند. با این همه، فان نورت توانست از تنگه ماژلان (آب‌راه باریکى که آمریکاى جنوبى را از جزایر سرزمین آتش ogeuF led arreiT جدا مى‌کند) عبور کرده و در امتداد کرانه‌های آمریکای جنوبی واقع در اقیانوس آرام، شماری از کشتی‌های اسپانیایی و سایر ممالک را به تصرف خود درآورد. او در مسیر خود در پی وقوع توفان دو کشتی خود را از دست داد که از آن میان باید به کشتی «هندریک فردریک» اشاره کرد که در ترنات واقع در جزایر ملوک غرق شد. در نوامبر و دسامبر ۱۶۰۰، او لنگرگاهی برای دو کشتی بادبانی باقی مانده خود به نام‌های ماریتیوس و ایندراخت در حوالی- جزیره کورگدور (در مدخل خلیج مانیل در فیلیپین) تاسیس کرد و از آنجا فعالیت‌هایی را آغاز کرد که از نظر اسپانیا دزدی دریایی به شمار می‌رفت؛ زیرا فان نورت در مسیر تجارت دریایی به مقصد و از مبدأ مانیل خلل ایجاد می‌کرد. این وضعیت با نبرد دریایی «جزیره فورچن» در دسامبر ۱۶۰۰ به پایان رسید. در این نبرد هر چند اسپانیا ناو سرفرماندهی خود با نام سن آنتونیو را از دست داد اما در نهایت توانست با تصاحب کشتی هلندی ایندراخت موقعیت فان نورت را متزلزل کرده و او را وادار به عقب نشینی از فیلیپین کند.
فان نورت از طریق هند شرقی هلند (اندونزی فعلی) و دماغه امید نیک در اوت ۱۶۰۱ به روتردام بازگشت در حالی که تنها یک کشتی یعنی کشتی ماریتیوس برای او باقی مانده بود و از ۲۴۸ خدمه چهار کشتی تنها ۴۵ تن زنده مانده بودند. هر چند این سفر دریایی شکستی فاحش برای هلند به شمار می‌رفت، اما در نهایت الهام بخش سفرهای اکتشافی در آینده شد و کمپانی هند شرقی هلند چند ماه بعد تاسیس شد. الیویر فان نورت در ۲۲ فوریه ۱۶۲۷ درگذشت.
