به گزارش خبرگزاری تسنیم از  سوادکوه ، وقتی حادثه غیرمترقبه‌ای اتفاق می‌افتد و بحرانی را شکل می‌دهد، چگونگی مدیریت بحران، نقش مهمی در کاهش آسیب‌ها و بازگشت به حالت عادی خواهد داشت. موضوعی که در مازندران گاه در برخی مناطق همواره با چالش‌هایی همراه می‌شود و حتی برآورده کردن حداقل انتظارات آسیب‌دیدگان از حوادث و بلایای طبیعی در دست زمان به فراموشی سپرده می‌شود.

سوادکوه از جمله مناطقی محسوب می‌شود که در سال‌های اخیر، بحران‌هایی از حوادث غیرمترقبه را به خود دیده است. یکی از این حوادث که هنوز در اذهان باقی مانده و یادآور تلخ‌شدن اولین روز از نوروز بوده، سقوط سنگ بزرگی بر دل روستای پیت‌سرای پل‌سفید از توابع بخش مرکزی سوادکوه است. اول فروردین 99 بود که فیلمی از صحنه هولناک جدا شدن و سقوط قطعه سنگ غول‌پیکر از پیکره کوه سربه فلک کشیده در بلندای روستا، در شبکه‌های اجتماعی و خبرگزاری‌ها، دست به دست می‌شد و خبر از تلخی شروع سال جدید برای روستائیان می‌داد.

تخریب 7 ساختمان مسکونی، یک واحد پایگاه مقاومت، 3 دستگاه خودرو و یک اصطبل دامداری، خسارتی بود که در روز اول حادثه نمایان شد. اگرچه مسئولان شهرستانی، استانی و نمایندگان خود را به پیت‌سرا رساندند و بر روی آن سنگ غول‌پیکر وعده‌ها دادند و عکس‌های یادگاری‌شان را گرفتند اما اکنون که به یک‌سالگی آن حادثه نزدیک می‌شویم، با توجه به آنچه روستائیان گفته‌اند، وعده‌ها بر روی همان سنگ غول‌پیکر جا ماند. بغض‌های یکساله اهالی با دیدنمان شکسته شد و پای درد و دلشان نشستیم.

شیرزاد با بیان اینکه وامی به آنان پرداخت شد ولی گره‌ای از کارشان باز نشد، افزود: تنها کاری که کرده‌اند مبلغ 10 میلیون تومان به ما وام داده بودند که در این شرایط اقتصادی چاره درد ما نشد. باوجود پیگیری‌ها هیچ نتیجه‌ای تاکنون نگرفتیم.

این پیرمرد ساکن روستای پیت‌سرا معتقد است: تا زمانی که  عملاً کاری انجام نشد، نمی‌توان گفت مسئولان اقداماتی انجام داده‌اند و تصریح کرد: هروقت مسئولان شهرستانی، استانی و نمایندگان شرایط روستا و اهالی را بهبود بخشیدند، آن زمان می‌توانند بگویند که کاری انجام شد.ولی ما چیزی ندیدیم و عمرمان هم دارد به سر می‌آید.

قدیر روزبه از دامداران روستای پیت‌سرا درمورد وضعیت پیش آمده، گفت: از زمان حادثه تاکنون نزدیک به یک‌سال شده اما متاسفانه مسئولین اقدامی برای‌ ما انجام نداده‌اند. شب‌ها به‌دلیل ترسی که داریم در خانه نمی‌مانیم و به خانه همسایه می‌رویم اما متولیان ما را از این شرایط نجات نمی‌دهند. آمدند و فقط روی سنگی که از کوه جدا شد و درون روستا قرار دارد عکس گرفتند و رفتند.

روزبه افزود: از سوی اهالی محل، نماینده‌ای انتخاب کردند که پیگیر کارها برای حل این بحران باشد.اما آخرین حرفی که به ما گفتند این بوده که باید جابه‌جا شویم و نقل مکان کنیم و وضعیت روستا را حالت تخریب ثبت کردند، اما هیچ نقل مکانی برای ما صورت نگرفت. همچنان در این فضای پرخطر هستیم.شغل‌مان دامداری است و نمی‌توانیم دام را رها کنیم.

این دامدار ساکن روستای پیت‌سرا با بیان اینکه علاوه‌بر خسارت اقتصادی، بار روانی حادثه همچنان در ما و فرزندانمان باقی است، گفت: در کنار خسارت اقتصادی، یک بار روانی برایمان به‌وجود آمد. فرزندم صحنه سقوط سنگ را دیده بود، هرشب کابوس سقوط سنگ می‌بیند و یکسال با ترس زندگی می‌کنیم.اگر دام نداشته باشم زندگی‌ام پیش نمی‌رود. لااقل ما را جابه‌جا کنند.

زهرا طیبی بانوی دامدار ساکن روستای پیت‌سرا یکی دیگر از اهالی، با گلایه از بی‌توجهی مسئولان خاطرنشان کرد: دامداری داشتم که 100 رأس بز در اثر آتش‌سوزی درآن ‌سوختند. وقتی برای جبران خسارت پیگیری کردم،گفتند عمدی آتش زدی تا خسارت بگیری، توقع چنین حرفی را نداشتم. با کمک اهالی دوباره دامداری‌ام را ساختم، اما سنگی که آمد دامداری و جایگاه بالادست‌مان را خراب کرد.بعد حادثه حدود یک‌ماه زیرچادر بودیم آن هم در هوای بارانی.مسئولین فقط عکس و فیلم می‌گرفتند و می‌رفتند.

طیبی ادامه داد: چون همسرم چشمش مشکل دارد، بار زندگی بر دوش من است. 3 فرزند بیکار دارم و تنها منبع درآمدم دامداری است. دام در روستا نیاز به مراقبت دارد بنابراین مجبوریم در این شرایط خطرناک در روستا زندگی کنیم.

این بانوی دامدار با اشاره به مشکلات موجود در روستا بیان کرد: باتوجه به گرانی علوفه و مشکلات اقتصادی، توان خرید آذوقه دام نداریم.در روستا مشکل آب مصرفی هم داریم. واقعا نمی‌دانیم چه کنیم.احتمال اینکه دوباره حادثه‌ای رخ دهد وجود دارد ولی به‌دلیل شغل دامداری مجبوریم در روستا بمانیم.

قربانعلی طیبی کرمانی یکی دیگر از دامداران ساکن پیت سرا گفت:دامدار هستم.اولین روز عید 99 یکساعت بعد اینکه از خانه رفتیم، سنگ بخشی از خانه و تمام قسمت دامداری‌ام را خراب کرد.گوسفندان و اسبم تلف شدند.در خانه یکی از اهالی که برای اجاره‌نشینی به پل‌سفید رفت، ساکن شدیم،به‌خاطر دام مجبورم در روستا بمانم اما برای عید می‌خواهد برگردد و مانده‌ام که کجا بروم.

طیبی ادامه داد:گفتیم سمت زمین‌های زراعی‌مان جاده درست کنید، خودمان ساخت و ساز انجام می‌دهیم.من شاید بتوانم مستاجری بروم اما دام را چه کنم؟ گفتند وقتی دام به ییلاق برود،کارمان را انجام می‌دهند اما دام برگشت و کاری هم انجام نشد.

این دامدار با انتقاد نسبت به بی‌توجهی مسئولان درمورد رسیدگی به وضعیت،تصریح کرد: مسئولان فقط قول‌های بی‌سرانجام می‌دهند. سیر چه خبر از حال گرسنه دارد. شورای روستا توان کارهای کوچک را دارد و در این یکسال یاور ما بودند اما  جابه‌جایی روستا را که نمی‌توانند انجام دهند. اما مسئولین شهرستان به هیچ وعده‌ای عمل نکردند.اگر توان انجام کار را ندارند بگویند که نمی‌توانیم.بدانند ممکن است روزی این اتفاق برای خودشان پیش بیاید.

سعدالله شیرزاد، عضو شورای اسلامی روستای پیت‌سرا در گفت‌و‌گو با خبرنگار تسنیم، خاطرنشان کرد: اولین روز عید که این حادثه اتفاق افتاد،همه مسئولین آمده بودند ولی تا به امروز همه حرف‌هایشان در حد وعده و وعید بوده است. روستای پیت‌سرا چه قبل و بعد انقلاب پیشتاز کارهای انقلابی بوده اما توجهی نمی‌شود. مهندس احمدی مدیریت بحران استان، کاری برای پیت‌سرا انجام نداد.مخزن آب 90 هزارتایی که با خودیاری اهالی ساخته شده بود، سیستم لوله‌کشی آب، برق، جاده و اکثر زیرساخت‌هایمان در اثر حادثه از بین رفتند. دامداران ساکن دچار چالش شدند.

شیرزاد با بیان اینکه فقط شاهد جلسات متعدد بدون خروجی در طی این یکسال بوده‌ایم،افزود: تنها یک نقشه‌برداری ساده انجام دادند. بیش از 20 جلسه در فرمانداری، استانداری و مدیریت بحران انجام شد، فقط در حد حرف باقی ماند و در میدان عمل،کاری ندیدیم. نظرشان جابه‌جایی بخشی از روستا بود،باتوجه به فرهنگ،تاریخ و اصالت این روستا نظر ما جابه‌جایی کل بود اما موافقت نشد. خطر برای همه وجود دارد و یک دوگانگی به‌وجود آورده بودند.

این عضو شورای اسلامی روستای پیت‌سرا درمورد وضعیت نقشه‌برداری بی‌سرانجام خاطرنشان کرد: حدود دو ماه پیش برای جابه‌جایی مسکن و دامداری نقشه‌برداری ابتدایی انجام شد که فقط مختصات را گرفتند.راه‌ و شهرسازی،منابع طبیعی و بنیادمسکن،هیچ‌گونه حمایتی نکردند.برای جابه‌جایی مسکن روبروی روستا منطقه‌ای به‌نام " چَفته گِله "در نظر گرفتند که یک واحدمرغداری در آنجا وجود دارد و مسئله حریم باید حل شود. بابت دامداری هم منطقه‌ "پشته" مدنظرشان است.

شیرزاد با بیان اینکه مردم روستا کشاورز و دامدار هستند و به‌دلیل تنها منبع درآمدشان، مجبور بازگشت به روستا شده‌اند، افزود: کسانی که برای اجاره‌نشینی به پل‌سفید رفته بودند، به‌خاطر دام‌شان مجدداً به روستا برگشتند.کشاورزی و دامداری تنها منبع درآمدشان است. باچند میلیون بلاعوض نمی‌شد زندگی کرد. درخواستم این است، حرفهایی که روز اول گفته شده را عملی کنند.اینها مردمان ضعیفی هستند و به سختی زندگی‌شان پیش می‌رود.

به گزارش تسنیم، در سوادکوه کم‌برخوردار، در برخی بحران‌ها همچون موضوع پیت‌سرا، معمولا مدیریت‌ها رنگ می‌بازد و خوش رنگی وعده‌ها،میدان را به دست می‌گیرد. میدانی خالی از عمل‌. رنج روستائیان،غمی است آشکار که غم‌خواری برایش نیست. کابوس سقوط سنگ، وحشتی شده که بر روستا سایه افکنده، سایه‌ای شوم که دل‌ها را پر از آشوب و بازی‌های کودکانه را مملو از ترس حادثه کرده است.

یک‌سال فرصت زیادی برای جبران صدمات بوده، اما گویا تنها صرف جلسات بدون خروجی، مصوبات بدون اجرا و کاغذ‌بازی‌های اداری شده است. چشمان نگران مردم پیت‌سرا، همچنان منتظر یاری مسئولان مانده است.اگرچه مدیران ارشد شهرستانی بحث پیگیری‌ها را مطرح کرده‌اند اما برای تحقق، نیازمند نگاه ویژه و عملیاتی مسئولان استانی برای حل این بحران است.

 گزارش از معظمه نقی پور 

انتهای پیام/ 681/س