احمد زیدآبادی فعال سیاسی در کانال تلگرامی خود نوشت:
محمدباقر قالیباف در بیانیه‌ای اعلام کرده است: «علی‌رغم اینکه اینجانب برای شخص آقای دکتر پزشکیان احترام قائل هستم، اما بدلیل نگرانی از برخی اطرافیان ایشان، از همه نیروهای انقلابی و حامیان خود می‌خواهم که کمک کنند تا جریانی که مسبب بخش مهمی از مشکلات اقتصادی و سیاسی امروز ما است، به عرصه قدرت باز نگردند لذا همه باید تلاش کنیم تا نامزد جبهه انقلاب آقای دکتر جلیلی بعنوان رئیس دولت چهاردهم انتخاب شوند.»
بیانیۀ آقای قالیباف از چند جهت تأسف بار است.
اول. آقای پزشکیان به عنوان شخصیتی غیرتشکیلاتی، اطرافیان حزبی ندارد که بنا باشد به محض ورود او به پاستور، عموم پست‌های دولتی را اشغال کنند. او هنوز همکاران خود را معرفی نکرده و فقط بر مشی اجماعی خود تأکید کرده است. بنابراین، آقای قالیباف پیشاپیش از چه نگران است؟
دوم. اگر منظور او از اطرافیان آقای پزشکیان به فرض کسانی مانند محمد جواد ظریف هستند، آیا آن‌ها واقعاً از اطرافیان آقای جلیلی که علاوه بر اشتهار به تندروی، حیثیتی هم برای شخص آقای قالیباف در این انتخابات و پیش از آن باقی نگذاشتند، از نگاه رئیس مجلس باعث نگرانی بیشتری هستند؟
سوم. مگر طبق روال قبل، قرار نیست که آقای پزشکیان وزرای خود را از طریق مشورت با مقام‌های ارشد و سپس کسب اعتماد از مجلس به کار گیرد؟ با این مکانیسم دیگر چه جای نگرانی برای آقای قالیباف از همکاران آقای پزشکیان باقی می‌ماند؟
چهارم. آقای قالیباف که ریاست مجلس را به عهده دارد، آیا بهتر نبود با توجه به این جایگاه، بی‌طرفی خود را نسبت به رقابت در دور دوم انتخابات حفظ کند و از همین حالا، شائبۀ کارشکنی در کار دولت احتمالی آقای پزشکیان را پدید نیاورد؟
پنجم. اگر نظرتان در مورد آقای پزشکیان و همکاران بعدی او چنین است، پس چرا از همان ابتدا از تأیید صلاحیت او توسط شورای نگهبان ممانعت به عمل نیامد که با پیروزی احتمالی او عرض خود ببرید و زحمت مردم دارید؟
