5 ژوئیه 1054، یک انفجار آسمانی قدرتمند آسمان تابستان را درخشان کرد. این انفجار تماشایی یک ابرنواختر بود، مرگ خشونت‌آمیز ستاره‌ای که احتمالاً ده برابر جرم خورشید ما بود.

ستاره‌شناسان چینی مرگ این ستاره را دیدند و ثبت کردند. این ستاره که در آسمان بالای شاخ جنوبی صورت فلکی ثور ظاهر شد، شش برابر درخشان‌تر از زهره و تقریباً درخشان‌تر از ماه کامل توصیف شد. روشنایی ظاهری آن با حدود -3.5 قدر، تقریباً چهار برابر درخشان‌تر از زهره در درخشان‌ترین حالت خود بود و تا 23 روز آینده حتی در نور روز هم قابل مشاهده بود.

بقایای ابرنواختر بعداً سحابی خرچنگ نامیده شد؛ توده‌ای ابری و درخشان از گاز و غبار در فاصله 7000 سال نوری از زمین.

امروزه سحابی خرچنگ در نزدیکی ستاره زتا گاو دیده‌ می‌شود و آن را M1 نیز می‌نامند، زیرا اولین بار در فهرست اجرام مسیه قرار گرفت.

این سحابی، منبع قوی امواج رادیویی است و نور مرئی آن با فرکانس مشابه امواج رادیویی منتشر می‌شود. سحابی خرچنگ از معدود ابرنواخترهای مشاهده‌شده‌ تاریخی در کهکشان راه شیری است.

درحالی‌که بسیاری از ابرنواخترها در کهکشان‌های نزدیک دیده‌ شده‌اند، آنها رویدادهای نسبتاً نادری در کهکشان خودمان هستند. آخرین موردی که دیده‌ شد ستاره کپلر در سال 1604 بود.