به گزارش خبرنگار مهر به نقل از مدیسن نت، به گفته محققان، به نظر می‌رسد به تعویق انداختن وعده صبحانه یا شام خطر ابتلاء به اختلال خلقی را در افراد افزایش می‌دهد.
این مطالعه همچنین نشان داد که محدود کردن وعده‌های غذایی به یک مدت زمانی ۱۲ ساعته در هر روز به حفظ خلق و خوی یکنواخت کمک می‌کند.
تیم تحقیق به سرپرستی «می ژیانگ»، استادیار دانشگاه شانگهای جیو تونگ در چین، گفت: «یک دوره غذا خوردن کمتر از ۱۲ ساعت ممکن است با کاهش شدت اضطراب یا افسردگی مرتبط باشد.»
برای این مطالعه، محققان داده‌های بیش از ۲۲۶۰۰ خدمه خطوط هوایی را که در یک نظرسنجی بهداشتی مداوم از کارکنان خطوط هوایی بزرگ چین شرکت داشتند، تجزیه و تحلیل کردند.
تیم تحقیق بررسی کرد که شرکت کنندگان چه زمانی صبحانه و شام خوردند و چه مدت بین وعده‌های غذایی فاصله داشت.
آنها سپس این داده‌ها را با امتیازات اعضای خدمه در مورد ابزارهای غربالگری اضطراب و افسردگی مقایسه کردند.
آنها دریافتند افرادی که یک شیفت روز کار می‌کنند و شام خود را از ساعت ۸ بعد از ظهر به تأخیر انداخته اند، در مقایسه با زمانی که قبل از ساعت ۸ عصر غذا می‌خوردند، دو برابر خطر افسردگی و ۷۸ درصد بیشتر در معرض خطر اضطراب بودند.
به طور مشابه، نتایج نشان می‌دهد که به تعویق انداختن صبحانه تا بعد از ساعت ۹ صبح خطر ابتلاء به افسردگی را ۷۳ درصد و اضطراب را تا ۷۹ درصد افزایش می‌دهد.
محققان دریافتند در افرادی هم که در شیفت شب یا در یک روز تعطیل کار می‌کنند، خطر اضطراب یا افسردگی مرتبط با تأخیر در وعده‌های غذایی افزایش می‌یابد.
محققان نوشتند: «ما دریافتیم که روال رژیم غذایی افراد در این حرفه براساس زمان عملیات پرواز (اوایل صبح یا اواخر شب) متفاوت است. این ریتم‌های غذا خوردن نامنظم با احتمال بالاتری از اضطراب و افسردگی مرتبط بود.»
با این حال، افرادی که تمام وعده‌های غذایی خود را در یک محدوده زمانی ۱۲ ساعته هر روز می‌خورند، در مقایسه با افرادی که زودتر و دیرتر در روز غذا می‌خورند، ۱۶ درصد کمتر در معرض خطر اضطراب و ۱۹ درصد کمتر احتمال افسردگی دارند.
تیم تحقیق حدس زدند که تغییر در زمان غذا ممکن است بر چرخه خواب / بیداری بدن که به عنوان ریتم شبانه روزی نیز شناخته می‌شود، تأثیر بگذارد و باعث تغییر در متابولیسم شود که در نهایت می‌تواند بر خلق و خو تأثیر بگذارد.
آنها همچنین خاطرنشان کردند که اثرات ناشی از تأخیر در وعده‌های غذایی در خدمه هوایی می‌تواند در افراد معمولی بدتر باشد.
