فضانوردان ناسا بیش از ۵۰ روز را در ایستگاه فضایی پس از بروز نشتی هلیوم و مشکلاتی در پیشرانه سپری کرده‌اند و در حالی که ناسا گزینه‌های بازگشت فضانوردان به زمین را بررسی می‌کند، استارلاینر بوئینگ، پیشرانه‌ها را در ایستگاه فضایی بین‌المللی آزمایش می‌کند.
به گزارش ایسنا، اولین بوئینگ استارلاینر که فضانوردان را به فضا برده در روز شنبه(۲۷ ژوئیه) یک آزمایش حیاتی در فضا انجام داد، زیرا مأموریت بعدی با یک ماه تاخیر مواجه است.
به نقل از اسپیس، مهندسان پیشرانه‌های سیستم کنترل واکنش استارلاینر(RCS) را آزمایش کردند تا برای بازنگری گسترده‌تری از سوی آژانس آماده شوند که آمادگی فضاپیما را برای فرود بوچ ویلمور(Butch Wilmore) و سونی ویلیامز(Suni Williams) فضانوردان ناسا در ماه اوت، در صورتی که همه چیز طبق برنامه پیش برود، ارزیابی می‌کند.
مقامات ناسا روز شنبه در ایکس نوشتند: گروه‌ها نتایج روشن‌سازی‌های آزمایشی را طی چند روز آینده ارزیابی خواهند کرد در حالی که بر روی مطالعات کلی نیز کار تا پیش از فرارسیدن زمان بررسی آمادگی آژانس کار می‌کنند.
استارلاینر در روز شش ژوئن به ایستگاه فضایی بین‌المللی متصل شد و همان موقع با مشکلاتی مواجه بود. در حالی که در نهایت فضانوردان موفق شدند به ایستگاه فضایی متصل شوند اما نشت هلیوم و مشکلات پنج پیشران این رویداد را به تاخیر انداخته بود. استارلاینر در مواقع اضطراری ایستگاه فضایی بین‌المللی را ترک می‌کند، اما قبل از اینکه فضانوردان اقدام به خروج کنند، مهندسان در تلاشند تا بفهمند چرا این مشکلات رخ داده است.
فهمیدن اینکه چه اتفاقی افتاده، کلید آمادگی ماموریت بعدی، یعنی Starliner-۱ است، که قرار است شش ماه در سال ۲۰۲۵ در ایستگاه فضایی بماند. روز جمعه(۲۸ ژوئیه)، ناسا اعلام کرد که این ماموریت تا ماه اوت سال ۲۰۲۵ به تعویق افتاده است.
ماموریت فضایی فعلی استارلاینر که به عنوان آزمایش پرواز سرنشین‌دار(CFT) شناخته می‌شود، در ابتدا انتظار می‌رفت ۱۰ روز به طول بینجامد. اکنون نزدیک به ۵۵ روز در فضا است و فضانوردان از ذخیره‌ای از منابع در ایستگاه فضایی بین‌المللی برای موارد غیرمنتظره استفاده می‌کنند. ناسا و بوئینگ هر دو قبل از ماموریت تاکید کردند که این یک ماموریت توسعه‌ای است و به همین دلیل، جدول زمانی نامشخصی وجود داشت.
مقامات بوئینگ اظهار داشتند که آزمایش جدید سیستم کنترل واکنش برای تأیید عملکرد هر پیشران در فواصل کوتاه و به مدت ۱.۲ ثانیه انجام شده است. هر رانشگر آزمایش شده حداکثر رانش بین ۹۷ درصد تا ۱۰۲ درصد را نشان می‌دهد.
مقامات بوئینگ نوشتند: سیستم هلیوم نیز ثابت ماند. ویلمور و ویلیامز مستقیما پیشران‌ها را روشن نکردند، اما در استارلاینر ماندند و آنچه را که می‌دیدند به زمین گزارش دادند.
آزمایش زمینی روی یک رانشگر در این ماه نشان داد که چرا سیستم کنترل واکنش دارای مشکلاتی است. اگر به طور مکرر روشن شود، به ویژه در ارتباط با رانشگرهای سیستم مانور و کنترل مداری(OMAC)، محل‌های عایق‌شده که گروه‌های رانشگرهای سیستم کنترل واکنش در آنها قرار می‌گیرد، گرم می‌شوند و منجر به عملکرد رانشگرها به گونه‌ای می‌شود که عایق تفلون را از مهر و موم خود باز می‌کنند. ناسا و بوئینگ همچنین گفتند که این موضوع را نمی‌شد قبل از آغاز آزمایش پرواز سرنشین‌دار کشف کرد.
استارلاینر یکی از دو سیستمی است که توسط ناسا برای ارسال فضانوردان به ایستگاه فضایی بین‌المللی تامین مالی شده است. دیگری کرو دراگون است که توسط شرکت اسپیس‌ایکس ساخته شده و برای اولین بار در سال ۲۰۲۰ آزمایش سرنشین‌دار انجام داد.
