زیرا دستمزد نیروی کار در شهرستان‌ها به نسبت تهران پایین‌تر بود و از سوی دیگر، بانوان جویای کار به نسبت تهران بیشتر بودند و می‌توانستند به اقتصاد محلی و خانوادگی کمک کنند. طرح براساس ضوابط سازمان برنامه و با تایید نخست‌وزیری و سازمان برنامه اعتبارات لازم را به دست آورد. قطعه زمینی متعلق به سازمان شاهنشاهی در شرق تهران برای ایجاد کارخانه انتخاب شد و همزمان در زاهدان، گنبد کابوس، سنندج، دهلران، ایلام و ارومیه با همکاری مقامات محلی برای ساخت کارخانه‌های لباس‌دوزی زمین‌هایی اهدا شد. اولین کارخانه لباس‌دوزی نیز در تهران آغاز به‌کار کرد.شرکتی آلمانی در مناقصه چرخ‌های خیاطی برنده شد. آنچه بسیار حائز اهمیت بود هزینه یونیفورم‌ها بود که بیش از صد تومان نباشد. زیرا هدف از اجرای طرح آن بود که لباس‌های ارزان، مناسب و راحت در اختیار کارگران قرار گیرد و مورد‌توجه کارگران به ویژه کارگران کشاورزی و ساختمانی قرار گیرد و بازار تهیه و توزیع این نوع البسه در ایران گسترش پیدا کند. با گسترش تقاضا، کارخانه‌ها به بخش‌خصوصی واگذار می‌شد. بنابراین در سازمان شاهنشاهی، بخشی مجزا و ویژه برای رسیدگی به امور مالی این موسسه ایجاد شد تا سوددهی و سرمایه‌گذاری را مشخص کند. اولین کارخانه لباس‌دوزی پس از ۱۴ ماه در تهران افتتاح شد. سرانجام کارخانه به سوددهی رسید. در آن زمان قیمت شلوارهای جین دوخت خارج در بازار ۲۰۰ تا ۳۰۰ تومان و دستمزد یک کارگر ساده ساختمانی در تهران ۱۰۰ تومان بود.
سمیه‌سادات سجادی، دانشجوی دکترای تاریخ محلی دانشگاه اصفهان
