فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد
تو را در این سخن انکار کار ما نرسد

اگر چه حسن فروشان به جلوه آمده‌اند
کسی به حسن و ملاحت به یار ما نرسد

به حق صحبت دیرین که هیچ محرم راز
به یار یک جهت حق گزار ما نرسد

هزار نقش برآید ز کلک صنع و یکی
به دلپذیری نقش نگار ما نرسد

هزار نقد به بازار کائنات آرند
یکی به سکه صاحب عیار ما نرسد

دریغ قافله عمر کان چنان رفتند
که گردشان به هوای دیار ما نرسد

دلا ز رنج حسودان مرنج و واثق باش
که بد به خاطر امیدوار ما نرسد

چنان بزی که اگر خاک ره شوی کس را
غبار خاطری از رهگذار ما نرسد

بسوخت حافظ و ترسم که شرح قصه او
به سمع پادشه کامگار ما نرسد

شرح لغت: بزی: زیست کن

تفسیر عرفانی:‌

۱- دلبری زیبا و مهربان و با محبت داری که به هیچ چیز و هیچ کس معاوضه اش نمی‌کنی. با او شادی و دارای زندگی پرنشاطی هستی، پس ارزش آن را بدان.

۲- این نیت بر شما مبارک باد که با اراده، دقت، وقت شناسی و توکل بر خدا حتماً عملی می‌گردد. ولی باید صبر و حوصله را قرین و همراه سازی و این مشکل ویژه شما نمی‌باشد، بلکه عده زیادی همین گونه هستند.

تعبیر غزل:

دوست و یار یکدل و قدرشناس گوهری است که نصیب هر کسی نخواهد شد. اکنون که چنین گوهری را در اختیار داری با تمام وجود از آن محافظت کن و از سوءگفتار و نظرات دیگران ملول نشو و در راه خود ثابت قدم باش تا به سعادت برسی.