گل: باور کردنش سخت است. آنها زمانی خان داداشهای پرسپولیس بودند و ارتش سرخ روی کاکل آنها می چرخید. هم اتاق، هم خانه، هم بازی، هم تیمی و هم داستان. اما با دو سرنوشت متفاوت.
یکی رفته تا اوج و برای اینتر میلان بازی می کند و دیگری به گفته خودش تک و تنها در خانه نشسته و اتفاقا در تنهایی بازیهای آن یکی را تماشا می کند. یک زمانی آنها دوقلوهای جدا نشدنی پرسپولیس بودند. و خالق بسیاری از لحظات خاطره انگیز این تیم در اوایل عصر شکوفایی اش با برانکو. همانها که شیطنت های گاه و بیگاهشان بارها مورد نقد قرار گرفت.
شیطنتهایی که بالاخره به نیمکت نشسینی «مهندس» قرمزها و کوچ اجباری او انجامید و مسیر طارمی را هم به ترکیه و بعدها قطر کشاند. اما باور حرفهای مسلمان در آخرین مصاحبه‌اش سخت است. آنجا که می گوید طارمی حتی درگذشت پدر او را تسلیت نگفته. عجب!! چگونه می شود که کسی اینچنین به رفیق قدیمی پشت کند؟ هر چیزی هم که این بین اتفاق افتاده باشد بازهم چنین رفتاری را توجیه نمی کند.
آقای ستاره حتما خوب به یاد دارد که امضای مهندس پرسپولیس پای بسیاری از گلهای او افتاده است. اصلا شما بگویید دشمن!! چگونه ممکن است شما از یک تسلیت خشک خالی هم در مورد او دریغ کنید؟! یادمان باشد بزرگی فقط به معنی بازی کردن در تیم بزرگتر نیست. بزرگی را رفتار و منش و مرام انسانهاست که میسازد.
