سرویس اجتماعی؛ تابناک- قبول که باید گاهی مسائل پیچیده را به زبان ساده گفت، قبول که باید مشکلات را خیلی جزئی بیان کرد تا ما بفهمیم که فلان عادت یا فلان مشکلمان به خاطر یک بیماری روانی است که قابل درمان است؛ اما گاهی این سادهگوییها خودش مشکلآفرین است.
چطوری؟ وقتی یک مشکل جدی را خیلی سطحی بیان میکنند، و آنقدر با یک مشکل جدی شوخی میشود که دیگر مشکل بودنش از خاطر میرود، دیگر کسی به درمان آن فکر نخواهد کرد. خصوصا وقتی افراد ترگل برگلشدهای که خود را مبتلا به اختلال میدانند، با خوشحالی و شادمانی آن را فریاد میزنند و حتی خود را تافته جدابافته از جامعه میدانند، دیگر نمیتوان به سادگی جا انداخت که این یک بیماری است نه بازیچهای برای جذب فالوئر و مخاطب.
بیماریهای باکلاس و بیماریهای شرمآور
سالها پیش مهران مدیری که در طنزگویی خلاقیت و هوش بالایی دارد، ویدیویی کوتاه ساخت که در آن از تفاوت اهمیت و به عبارت خودمانیتر کلاسِ بیماریها گفت. موقعیت ویدئو بیماران منتظر در داروخانه برای دریافت نسخههایشان بود. مرد داروخانهچی افراد را با بیماریهایشان صدا میکرد. مثلا اونی که بواسیر حاد با خونریزی دارد... اونی که کچلی دارد... اکثر افراد خجالتزده برای درمان نسخه میرفتند. اما وقتی مسول داروخانه مردی را که میگرن داشت صدا کرد، فضا عوض شد. مرد با افتخار گفت: من! من میگرن دارم... و با افتخار دارو را گرفت. دو بیمار باقیمانده هم از به خاطر شرمندگی از بیماری خودشان به حال مردی که میگرن داشت، غبطه خوردند و آن را یک بیماری باکلاس دانستند!
'; const videoTextAreaId = "videoTextArea_1890388"; const videoCodeBtnId = "videoCodeBtn_1890388"; const videoCodeBtn = document.getElementById(videoCodeBtnId); videoCodeBtn.addEventListener('click', function() { if (document.getElementById(videoTextAreaId).innerText.trim() === "") { document.getElementById(videoTextAreaId).innerText = embedHtml; } }); })();