طیبه امینی، معمار ایرانی، یک اقامتگاه بتنی را طراحی کرده که حتی تماشای تصاویر رندر شدۀ آن، حسی از رازآلودگی و ماجراجوی به بیننده می‌بخشد. علی‌رغم نمای بتنی بیرونی و درونی، فضاهای داخلی باز در این طرح با طبیعت ارتباط نزدیکی دارند و تضاد زیبایی میان لطافت گیاه و سختی بتن پدید می‌آورند.
چیدمان خانه پیرامون یک درخت مرکزی انجام شده که در واقع حیاط دوم است و جریان مکانی را از زمین به سمت پشت بام هدایت می‌کند. فرم‌های منحنی و دریچه‌های دایره‌ای، نور را به فضای داخلی وارد کرده و آن را به چشم‌انداز اطراف متصل می‌کنند.
به گزارش فرادید، امینی رابطه‌ی میان محیط داخلی و خارجی را در قلب طراحی خود قرار داده و به عناصر طبیعی مانند درخت نقشی محوری در ساختار خانه بخشیده است. چینش این خانه سیال است و فضایی باز را در یک ساختار بتنی مینیمالیستی ارائه کرده است.
در حالی که چیدمان از مناطق عمومی به خصوصی تغییر می‌کند، مرزهای میان فضاهای مختلف به نوعی محو شده‌اند تا انعطاف‌پذیری و سیالیت بیشتر در کلیت فضای خانه برقرار باشد. این ترکیب به ساکنان خانه اجازه می‌دهد آرامش را بدون جدایی کامل از طبیعت تجربه کنند.
