به گزارش خبرورزشی، صبح امروز که با تایید یکی از اعضای هیات مدیره استقلال، از توافق نهایی این باشگاه با پل لو گن برای قبول هدایت آبی پوشان خبر دادیم، اشاره شد آخرین قهرمانی دوران حرفه‌ای وی به ۱۶ سال قبل برمی‌گردد؛ زمانی که در فصل ۰۸-۲۰۰۷ هدایت پاری سن ژرمن آن زمان را به عهده داشت و توانست قهرمانی در جام اتحادیه فرانسه را تجربه کند. پیش از آن هم البته لو گن سه فصل رویایی را در اوایل قرن بیست و یکم سپری کرد و موفق شد از ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۵ میلادی سه فصل پیاپی با لیون قهرمان لوشامپیونه شود و این موضوع افتخار بزرگی بود اما واقعیت امر اینجاست که در فوتبال امروز، مربیان با عملکرد فعلی‌شان سنجیده می‌شوند نه افتخارات سال‌های دورشان. از طرفی باید بپذیریم کمتر سرمربی نامداری که اکنون در مارکت اروپا مشغول به فعالیت است، حاضر می‌شود به ایران بیاید و برخی اتفاقات اخیر هم سبب شده گزینه‌های زیادی دست رد به سینه مدیران استقلال بزنند.
۱۶ سال قبل چه خبر بوده؟
در همین راستا باید این نکته را یادآوری کنیم که خبرورزشی به هیچ عنوان قصد تخریب سرمربی ۶۰ ساله فرانسوی و زیر سوال بردن دستاورهای او را ندارد و تنها به این موضوع اشاره می‌کند سرمربی‌ای که ۱۶ سال از آخرین قهرمانی‌اش گذشته، نمی‌تواند نقش منجی را در تیمی بازی کند که هوادارانش از ناکامی‌های سال‌های اخیر به ستوه آمده‌اند. این درست که در شرایط فعلی همین مربی هم برای استقلال غنیمت است ولی آبی‌ها می‌توانستند به جای مربی پا به سن گذاشته، دنبال یک سرمربی جوان با انگیزه بروند. اما بگذارید به ۱۶ سال پیش برگردیم که مرد فرانسوی آخرین افتخارش را بدست آورد. برای بررسی این گزاره هم شاید بد نباشد اوضاع لیگ برتر ایران را در آن بازه زمانی مرور کنیم؛ شاید شما هم به این نتیجه برسید که تفکرات قدیمی نمی‌تواند در فوتبال امروز تاثیرگذار باشد. فصلی که پل لو گن موفق به بردن جام شد، فوتبال ایران لیگ هفتم حرفه‌ای را می‌گذراند و توجه کنید چه اسامی روی نیمکت تیم‌ها می‌نشستند: امیر قلعه نویی و فرهاد کاظمی (مس کرمان)، خداداد عزیزی و پرویز مظلومی (ابومسلم)، زنده یاد محمود یاوری (برق شیراز)، زنده یاد ناصر حجازی و فیروز کریمی (استقلال)، فیروز کریمی و مجید جلالی (استقلال خوزستان)، محمد احمدزاده (ملوان)، وینگو بگوویچ (پاس همدان)، ساموئل دارابینیان و اصغر مدیرروستا (پیکان)، مجید جهانپور و زنده یاد نادر دست نشان (داماش گیلان)، افشین قطبی (پرسپولیس)، اکبر میثاقیان (راه آهن)، محمدحسین ضیایی (صبا)، مارکو اوکتاویو (شیرین فراز)، علی دایی (سایپا)، ابراهیم قاسمپور (نفت آبادان)، لوکا بوناچیچ (سپاهان)، غلامحسین پیروانی (فجر) و زوران جورجویچ (ذوب آهن). از این جمع سه نفر به رحمت خدا رفته‌اند، ۸ تیم از ۱۸ تیم فوق منحل شده‌اند و بین تمامی این نفرات تنها امیر قلعه نویی و افشین قطبی همچنان سرمربیگری می‌کنند که دومی هم بسیار علاقه داشت به عنوان دستیار به کادر قلعه نویی بپیوندد! یعنی حتی فوتبال ایران که در آن معمولا مربیان به همین راحتی نیمکت را ترک نمی‌کنند هم از آن زمان دستخوش تغییرات بسیار زیادی در همه زمینه‌ها شده؛ چطور انتظار دارید متد آن زمان لو گن بتواند الان جوابگو باشد؟ تازه سرنوشت دیگر مربیان این فهرست را هم بررسی نمی‌کنیم! آیا اگر سپاهان امروز سراغ لوکا بوناچیچ برود و به خاطر افتخارات او در سال ۲۰۰۸ این مربی را به اصفهان برگرداند، مقابل ساختمان باشگاه سپاهان تجمع نمی‌شود؟ آیا هوادار پرسپولیس امروز می‌پذیرد افشین قطبی به صرف اینکه ۱۶ سال پیش یک قهرمانی دراماتیک بدست آورده، دوباره روی نیمکت این تیم بنشیند؟ اگر پاسخ شما منفی است، استقلال چرا باید دنبال گزینه‌ای باشد که آخرین بار ۱۶ سال پیش طعم موفقیت را چشیده بود؟
۲۱ سال قبل چه خبر بوده؟
المپیک لیون دومین تیم دوران مربیگری لو گن بوده و او بهترین سال‌های مربیگری‌اش را هم در سه فصلی که آنجا بود، گذرانده است. او با این تیم موفق به کسب سه قهرمانی پیاپی در لیگ فرانسه شده و حال شاید بد نباشد ببینیم همزمان با دوران اوج وی، در لیگ ایران چه خبر بوده است. سومین دوره لیگ حرفه‌ای که با قهرمانی پاس به پایان رسید، ۱۴ تیم داشت و سرمربیان آن هم این نفرات بودند: امیر قلعه نویی (استقلال)، مجید جلالی (پاس)، محمد مایلی کهن، جیووانی می و مجتبی تقوی (سایپا)، بیژن ذوالفقارنسب (پیکان)، فرهاد کاظمی (سپاهان)، رسول کربکندی (ذوب آهن)، غلامحسین پیروانی (فجر)، محمد احمدزاده (برق شیراز)، لوکا بوناچیچ (فولاد)، بهرام عاطف، زنده یاد ناصر حجازی و کریم بوستانی (استقلال اهواز)، فیروز کریمی (ابومسلم)، مجید جهانپور و میودراگ یسیچ (پگاه)، اکبر میثاقیان (شموشک) و وینگو بگوویچ (پرسپولیس). همانطور که می‌بینید، ۶ تیم از آن لیگ منحل شده‌اند و دوباره به جز قلعه نویی که او هم رسته کاری‌اش را به حضور در تیم ملی تغییر داده، هیچ سرمربی دیگری نیست که از شنیدن نامش حتی زمان کوتاهی بگذرد! تازه همین امیرخان هم که الان هدایت تیم ملی را به عهده دارد، بیش از یک دهه است در فوتبال باشگاهی در کسب جام ناکام مانده و بابت این موضوع هم به او انتقاد می‌شود. در ضمن ذکر این موضوع هم لازم به نظر می‌رسد که لیون یک سال قبل از آمدن لو گن هم قهرمان لیگ شده بود و این اتفاق سه فصل پیاپی بعد از رفتن وی هم تکرار شد! یعنی لیون ۷ سال پی در پی قهرمان لوشامپیونه بوده که از این ۷ قهرمانی، ۳ عنوان با لو گن بدست آمده است. حالا قضاوت با شما؛ اما آیا واقعا هواداران استقلال باید به نجات تیمشان از سوی چنین سرمربی‌ای دل ببندند؟ کسی که نزدیک به دو سال است بیکار بوده، سال ۲۰۱۶ پس از تجربه ناموفق هدایت عمان تصمیم گرفته مربیگری را کنار بگذارد و مدیر فنی تیم ملی نیجریه شد و سپس به ترکیه رفت و دست آخر در دسته اول فرانسه تیم گرفته، حالا در آستانه ۶۱ سالگی، قرار است به فوتبال ایران بیاید تا احتمالا قبل از بازنشستگی یک چالش جدید را تجربه کند؛ در فوتبالی که در گذشته نزدیک امثال آندره‌آ استراماچونی جوان در آن کار می‌کردند. پل لو گن شاید زمانی گزینه مطلوبی بود اما اکنون حتی با وجود همه مشکلات و کارشکنی‌ها، به نظر نمی‌رسد «خیرالموجودین» باشد؛ مگر اینکه خیر و منفعتش به افراد خاصی برسد! هوادار استقلال دیگر تحمل مربی داخلی روی نیمکت این تیم را ندارد اما کاش باشگاه تنها به صرف خارجی بودن، سرمربی برای استقلال انتخاب نمی‌کرد.
پرسپولیس این راه اشتباه را با ژوزه رفته بود
اگر قرار باشد با کارنامه ۳ دهه قبل دنبال انتخاب سرمربی باشیم، علی پروین که دهه ۷۰ مثل آب خوردن پرسپولیس را قهرمان می‌کرد، هنوز هم گزینه‌ای ایده‌آل برای سرخپوشان تهران است اما اگر امروز اسم او را به عنوان گزینه هدایت پرسپولیس بیاورید، هواداران این تیم با تمام ارادتی که به پروین دارند، قطعا می‌گویند؛ پروین سرمربی پرسپولیس؟ شوخی‌اش هم قشنگ نیست! پرسپولیس یک بار از روی کارنامه، سرمربی خرید و چوبش را خورد؛ مانوئل ژوزه را خاطرتان هست؟ با سابقه ۱۵ قهرمانی در مصر و فوتبال آفریقا به ایران آمد اما یک دهه از افتخاراتش می‌گذشت. آنچه پرسپولیس سفارش داد، یک سرمربی قهرمانی بود اما آنچه در تهران تحویل گرفت، پیرمردی فرتوت بود که فقط به استراحت فکر می‌کرد. آیا استقلال هم علاقه‌مند است همان اشتباه پرسپولیس را تکرار کند؟
