به گزارش رکنا، حضرت امام حسن عسکری (ع) بعد از به شهادت رسیدن پدر ارجمندشان، حضرت امام هادی (ع) و پیش از امامت فرزند بزرگوارشان حضرت صاحب الزمان (عج) به عنوان امام یازدهم مسلمین و شیعیان جهان نایب شدند. با توجه به اینکه نبی مکرم اسلام (ص) و ائمه معصومین (ع) در زمان حیاتشان، همواره مسلمین و انسان‌های جهان را بشارت داده بودند که خداوند رحمن به یازدهمین امام مسلمین حضرت امام حسن عسکری (ع) فرزند پسری عطا خواهد کرد که در جایگاه امام دوازدهم، نجات بخش عالم بشریت بوده و ریشه ستم و استبداد را در جهان نابود کرده و در حکومت او عدالت همه جهان را فرا می‌گیرد، لذا حکومت هم دوره با امام حسن عسکری (ع) با ترس و خوف نسبت به این موضوع، ایشان را در بیشتر سال‌های زندگی‌شان در حصر خانگی نگه داشتند.
از القاب امام حسن عسکری (ع) می‌توان به هادی، نقی، زکی، رفیق و صامت اشاره کرد. عده‌ای از تاریخ نویسان لقب «خالص» را نیز برای آن حضرت ذکر کرده‌اند. همچنین یکی از القاب مشهوری که حضرات امام جواد، امام هادی و امام حسن عسکری (ع) به آن مشهور بودند، لقب «ابن الرضا» است.
در عین حال حضرت امام هادی و امام حسن عسکری (علیهماالسلام) هر دو دارای لقب «عسکری» بوده‌اند. چرا که هر دو این بزرگواران در زمان حیاتشان از طرف حکومت وقت مجبور شدند در شهر سامرا سکونت کنند. «عسکر» از جمله صفات ناشناخته برای سامرا به شمار می‌رود.
با توجه به اینکه دومین امام مسلمین حضرت امام حسن مجتبی (ع) با امام حسن عسکری (ع) در اسم «حسن» اشتراک داشتند، لذا در برخی از نقل‌ها، امام حسن عسکری را به عنوان حسن «اخیر» یاد کرده‌اند.
حضرت امام حسن عسکری (ع) در همه ویژگی‌ها و رفتارهای فردی و اجتماعی، بسیار منحصر به فرد، ممتاز و برجسته بوده و صفات ایشان در میان مسلمانان بسیار مشهور بوده است.
همچنین آن حضرت از نظر جسارت، شهامت، استقامت فکری و روانی، تسلای قلب، تهور و بی‌باکی شهرت و محبوبیت بسیار داشتند.
ایشان همواره عشق و علاقه بسیاری را به مردم ابراز داشته و در برابر آنها با بخشش و مرحمت رفتار می‌کرد. حتی انسان‌ها در مواجهه با امام حسن عسکری (ع) متوجه عمق نگاه و رأفت وجودی‌شان شده و این انرژی مثبت در همه سلول‌های وجودشان رخنه می‌کرد. به طوری که خود را در یک حصار امن و مطمئن الهی قلمداد می‌کردند.
در مواقع سخت و بحران‌های زندگی، وجود مقدس حضرت امام حسن عسکری (ع) همچون یک حامی و پشتوانه برای مسلمانان به شمار آمده و هدایتگر و یاریگر آنها جهت پشت سر گذاشتن موانع و مشکلات زندگی بوده است.
زمانی که امام حسن عسکری (ع) تنها ۲۲ سال سن داشت، پس از به شهادت رسیدن پدر بزرگوارشان، مسئولیت امامت و ولایت مسلمین را برعهده گرفت. مدت زمان امامت ایشان تنها ۷ سال به طول انجامید. آن حضرت در طی آن دوران، به علت فشار و سختی‌های وارد آمده از سوی حکومت، به شدت روابط شان با دیگران تحت کنترل ماموران دولت درآمده و ناچار بودند شیوه تقیه را پیش بگیرند.
از آنجا که عده کثیری از مردم جامعه در دوران حضرت امام حسن عسکری (ع) از شیعیان به حساب می‌آمدند، لذا این موضوع اسباب ناراحتی و تشویش حاکمان عباسی را فراهم کرده بود. این موضوع زمانی شدت گرفت که خلفای عباسی کاملاً آگاه بودند، شیعیان با استناد به احادیث ذکر شده از پیامبر اسلام و ائمه معصومین (ع) اعتقاد دارند، آن حضرت پسری خواهد داشت که پس از رسیدن به امامت، هرگونه نابرابری، ستم و پایدی را در سرتاسر جهان ریشه‌کن می‌کند.
ولی حاکمان سلسله عباسی در نظر داشتند تا با به شهادت رسیدن امام حسن عسکری (ع) جریان امامت را در زندگی و هستی خاتمه دهند. آن حضرت از سال ۲۵۴ الی ۲۶۰ هجری قمری امامت و زعامت مسلمین جهان را عهده‌دار بود.
در بسیاری از روایات و اسناد تاریخی شیعه، سه تن از ائمه معصومین به عنوان امام نهم، امام دهم و امام یازدهم شیعیان ابن الرضا نامیده می‌شدند. چرا که پس از به شهادت رسیدن امام رضا (ع) هفتمین امام مسلمین، برخی از گروه‌های انحرافی همچون فرقه واقفیه اعتقاد داشتند که جریان امامت به حضرت علی بن موسی الرضا (ع) ختم شده است. از این رو، خواندن این سه تن از امامان بزرگوار با لقب ابن الرضا، بیانگر آن است که موضوع امامت به حضرت علی بن موسی الرضا (ع) پایان نرسیده و به فرزندان آن حضرت انتقال یافته است.
