به گزارش اقتصادنیوز به نقل از اکوایران، جهت واکاوی عمیق‌تر این موضوع از «میانگین هزینه و درآمد سالانه خانوار» به عنوان معیار رفاه استفاده شده است. دومین شاخص نیز «نرخ بیکاری» بوده که بیانگر درصد جمعیت فعال اقتصادی بدون شغل است. رفاه به طور کلی بیانگر سطح مالی و توان اقتصادی خانوارها است که بر حسب میلیون تومان سنجیده شده است، و نرخ بیکاری نشان‌دهنده درصدی از افراد است که در جستجوی کار هستند ولی موفق به یافتن شغل نشده‌اند.
در سال ۱۴۰۲، اختلاف‌های چشمگیری در شاخص‌های رفاه و بیکاری میان استان‌های مختلف ایران مشاهده می‌شود. شواهد آماری حاکی از آن است که استان سیستان و بلوچستان بالاترین نرخ بیکاری را در کشور دارد. نرخ بیکاری در این استان به حدود ۱۴ درصد رسیده است که نشان‌دهنده مشکلات ساختاری در بازار کار این منطقه است. علاوه بر سیستان و بلوچستان، استان‌هایی مانند کرمانشاه و خوزستان نیز نرخ بیکاری نسبتاً بالایی دارند. در کرمانشاه، نرخ بیکاری نزدیک به ۱۲ درصد است که این استان را در ردیف دوم بیکارترین استانها قرار می‌دهد.
در مقابل، استان تهران شرایط کاملاً متفاوتی را تجربه می‌کند. این استان نه تنها از سطح رفاه بالاتری نسبت به دیگر استانها برخوردار است، بلکه نرخ بیکاری آن نیز نسبتاً پایین است. تهران با وجود اینکه مرکز اقتصادی کشور محسوب می‌شود، توانسته تعادلی میان سطح رفاه و اشتغال برقرار کند. این امر می‌تواند به دلیل وجود فرصت‌های شغلی متنوع، جذب سرمایه‌گذاری و وجود زیرساخت‌های اقتصادی قوی در این استان باشد.
مشروح این گزارش را در اکوایران با عنوان «برندگان و بازندگان دوئل «رفاه» و «بیکاری» در ایران» بخوانید.
