به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، هنوز ماه اول سال تحصیلی آغاز نشده است، حوادث در آموزش وپرورش به شکلی پیش رفته است که نشانگر ضعف در ایمنی دانش آموزان در مدارس ایران است.

اولین روز مهرماه ، در  هنرستانی در آذربایجان غربی، به دلیل ریزش سقف کلاس بر سرشان مصدوم شدند. آن مدرسه قدمتی 70 ساله دارد که به نظر می رسد این ساختمان باید تخریب و بازسازی می شد نه اینکه دانش آموزان زیر سقف فرسوده آن بنشینند.

روز 4 مهرماه ، ماجرای تنبه شدید یک دانش آموز در کهنوج در استان کرمان منتشر شد که در این حادثه معلم با سیلی ، فک دانش آموز شش ساله را شکسته بود.

در روز هفتم مهرماه نیز خبری مشابه در استان اصفهان اطلاع رسانی شد که در این حادثه نیز، سقف کلاس بر سر دانش آموزان فروریخته و 5 نفر از دانش آموزان مصدوم شدند.

روز 9 مهرماه تنبه بدنی دو دانش آموز در سیستان و بلوچستان در بخش بلوچستان در پایه هفتم و هشتم منتشر شد که در این حادثه نیز مدیر مدرسه بدون دلیل دانش آموزان با تسمه کولر و شلنگ کتک زده بود.

امروز 25 مهرماه نیز خبر تنبه بدنی دانش آموز بجنوردی منتشر شد.

و البته روز 24 مهرماه هم خبر فوت دو دانش آموز در اثر برخورد کامیون با تاکسی سرویس مدرسه در کرج منتشر شد که شاید به طور مستقیم به آموزش و پرورش ارتباطی نداشته باشد ولی باز در مسیر مدرسه و بی دقتی سرویس مدرسه شکل گرفته است

در جدول زیر اطلاعات حوادث  رخ داده در کمتر از یکماه در مدارس ایران را مشاهده می کنید

به گزارش خبرنگار رکنا، ایمنی دانش‌آموزان در مدارس یکی از مهم‌ترین مسئولیت‌های دولت و نظام آموزش و پرورش است. وضعیت بحرانی کنونی، که شامل حوادثی همچون ریزش سقف مدارس، تنبیه بدنی و تصادفات ناگوار است، نیازمند توجه فوری و برنامه‌ریزی جامع برای رفع نواقص موجود است.

نخستین گام در این راستا شناسایی و تحلیل عوامل بحران‌ساز است که شامل ضعف زیرساخت‌ها، عدم نظارت کافی و نبود سیاست‌های شفاف و موثر برای پیشگیری از حوادث است. ایمنی مدارس به‌ویژه در مناطق محروم و مدارس فرسوده باید اولویت اصلی سیاست‌گذاران قرار گیرد.

یکی از اصلی‌ترین علل این بحران، فرسودگی زیرساخت‌های آموزشی در بسیاری از نقاط کشور است. مدارس قدیمی که از استانداردهای ایمنی فاصله دارند، به‌طور طبیعی محیط‌های پرخطری برای دانش‌آموزان ایجاد می‌کنند.

به دلیل محدودیت‌های بودجه‌ای و کمبود منابع، بازسازی و نوسازی این مدارس با سرعت مناسبی پیش نمی‌رود. در نتیجه، کودکان در معرض خطرات غیرمنتظره قرار می‌گیرند.

دولت باید برنامه‌ای ملی برای بازسازی و ارتقای زیرساخت‌های آموزشی تدوین کند که شامل تخصیص بودجه مناسب، شناسایی مدارس پرخطر و اجرای سریع‌تر پروژه‌های نوسازی باشد.

دومین عامل مهم این بحران، کمبود نظارت‌های کارآمد و موثر در مدارس است. مسئولین آموزشی و نهادهای نظارتی باید با دقت بیشتری وضعیت ایمنی مدارس را ارزیابی و مشکلات را به موقع شناسایی کنند.

بسیاری از حوادث قابل پیشگیری هستند، اما عدم نظارت دقیق و بی‌توجهی به هشدارهای مکرر، وضعیت را وخیم‌تر می‌کند. برای رفع این مشکل، باید سازوکارهای جدیدی برای بازرسی مداوم و جدی‌تر در نظر گرفته شود و پیگیری مداوم تا حل مشکل تضمین شود.

عامل دیگر، فرهنگ نامناسب تنبیه در برخی مدارس و نهادهای آموزشی است. معلمانی که از تنبیه‌های فیزیکی استفاده می‌کنند نه‌تنها امنیت روانی و جسمی دانش‌آموزان را به خطر می‌اندازند، بلکه اعتماد به نهاد آموزش را کاهش می‌دهند. یکی از راه‌های مقابله با این معضل، آموزش معلمان درباره روش‌های تربیتی سالم و استفاده از شیوه‌های مثبت در تربیت است. باید قوانین سخت‌گیرانه‌تری در این زمینه وضع شود و مجازات‌های سنگین‌تری برای معلمان و مدیرانی که از تنبیه بدنی استفاده می‌کنند در نظر گرفته شود.

نکته دیگری که به بحران ایمنی دانش‌آموزان دامن زده است، نبود سیستم حمل و نقل ایمن و استاندارد است. دانش‌آموزانی که در مسیر خانه تا مدرسه از وسایل نقلیه غیراستاندارد و نامناسب استفاده می‌کنند، در معرض خطرات جدی مانند تصادفات جاده‌ای قرار دارند. دولت باید سیاست‌های جدیدی برای تضمین حمل و نقل ایمن برای دانش‌آموزان ارائه دهد. استفاده از وسایل نقلیه استاندارد، آموزش رانندگان، و نظارت دقیق بر شرکت‌های حمل و نقل مدارس از جمله راه‌حل‌های ممکن است.

تفاوت‌های جغرافیایی و اقتصادی نیز نقش مهمی در این بحران دارند. مدارس مناطق محروم و روستایی، اغلب از توجه کمتری برخوردارند و از نظر زیرساخت و امکانات ایمنی در سطح بسیار پایینی قرار دارند. این تفاوت‌ها باید با تخصیص منابع بیشتر به مناطق کمتر توسعه‌یافته و سیاست‌های خاص برای ارتقای وضعیت آموزشی و ایمنی در این مناطق جبران شود. تمرکز ویژه بر این مناطق از طریق حمایت مالی و ارائه خدمات آموزشی بهتر می‌تواند یکی از راه‌های موثر برای خروج از بحران باشد.

نقش خانواده‌ها در ایمنی دانش‌آموزان نیز نباید نادیده گرفته شود. والدین به‌عنوان ناظران اولیه بر شرایط مدرسه، باید آگاهی لازم را درباره حقوق فرزندان خود و استانداردهای ایمنی داشته باشند و در صورت مشاهده هرگونه نقص یا مشکل، سریعاً آن را با مسئولین مدرسه و نهادهای ذی‌ربط در میان بگذارند. دولت و آموزش و پرورش نیز باید کانال‌های ارتباطی موثری برای دریافت نظرات و شکایات والدین ایجاد کنند تا این مشارکت به نتیجه‌ای مثبت منجر شود.

برای خروج از این بحران، همچنین نیاز به برنامه‌های آموزشی برای خود دانش‌آموزان نیز وجود دارد. آموزش‌های ایمنی، شامل نکات مربوط به زلزله، آتش‌سوزی و رفتار مناسب در مواقع اضطراری باید بخشی از برنامه‌های درسی مدارس باشد. با این آموزش‌ها، کودکان می‌توانند در برابر حوادث واکنش بهتری نشان دهند و از بروز صدمات جدی جلوگیری کنند. این آموزش‌ها باید به شکل منظم و با همکاری نهادهای تخصصی ایمنی انجام شود.

ایجاد یک فرهنگ پاسخگویی در آموزش و پرورش نیز ضروری است. مسئولان باید در برابر هرگونه حادثه‌ای پاسخگو باشند و اقدامات لازم را برای پیشگیری از تکرار آن در آینده انجام دهند. شفافیت در اطلاع‌رسانی و اعلام عمومی نتایج بررسی‌ها در مورد حوادث مدرسه‌ای، موجب افزایش اعتماد عمومی به سیستم آموزشی خواهد شد.

در نهایت، بحران ایمنی دانش‌آموزان تنها با همکاری همه‌جانبه دولت، آموزش و پرورش، خانواده‌ها و جامعه قابل حل است. تأمین بودجه کافی، ارتقای استانداردهای ایمنی، فرهنگ‌سازی و آموزش‌های مناسب همگی جزو اقداماتی هستند که می‌توانند بهبود چشمگیری در وضعیت ایمنی مدارس ایجاد کنند. بدون توجه فوری به این موارد، سلامت و زندگی دانش‌آموزان همچنان در معرض خطر باقی خواهد ماند.