برترین‌ها: دیشب تیم ملی ایران در یک مسابقه تقریبا یک‌طرفه مقابل قطر به پیروزی ۴-۱ دست یافت؛ بردی که در نگاه اول به نظر می‌رسد باید مورد تحسین قرار گیرد. اما بیایید واقع‌بین باشیم، این برد نمی‌تواند تلخی شکست مقابل همین تیم قطر در جام ملت‌های آسیا را از بین ببرد. آن شکست برای ما به معنای از دست دادن یک جام بود؛ چیزی که این مسابقات دوره‌ای نمی‌تواند جبرانش کند. حتی اگر در این بازی می‌باختیم، مسابقات آینده امکان جبران فراهم می‌کرد، همانطور که قطر نیز اکنون تلاش دارد با همین رویکرد خود را بازسازی کند.
با این حال، زدن چهار گل به قطر، آن هم در شرایطی که یک گل عقب افتاده بودیم، بدون شک دستاورد بزرگی است. وقتی یک تیم به چنین پیروزی‌ای دست می‌یابد، ارزشش را نمی‌توان نادیده گرفت. اما بگذارید صادق باشیم: "ما هنوز دوستتان نداریم!" و برای این حس دلایلی داریم:
سردار آزمون، مهاجم گلزن تیم ملی، دیشب دبل کرد. با این حال، شادی پس از گل او بیشتر به جشن‌های محلات شباهت داشت تا چیزی که از یک ملی‌پوش انتظار می‌رود. وقتی یک بازیکن در چنین سطحی بازی می‌کند، انتظار داریم شادی گلش همراه با شأن و افتخار ملی باشد، نه یک نمایش سطحی و بی‌اهمیت. شادی پس از گل باید نمادی از روحیه تیمی و ملی‌گرایی باشد، نه یک جشن شخصی. تیم ملی برآمده از فرهنگ یک ملت است. اگر قرار است با اکرم عفیف تسویه حساب کنیم خب چرا اصلا به این تاریخ عظیم نگاه نکنیم؟ مگر قطر اصلا با ایران قابل قیاس هست که نیاز به انتقام داشته باشیم؟ این برعکس نوعی تقلیل شخصیت ملی ماست که با چنین تیم‌هایی سر تسویه حساب داریم!
با وجود برد پرگل، باید اعتراف کنیم که بازی ما به خصوص در خط دفاعی به شدت شلخته و بی‌انسجام بود. تیمی که خود را مدعی شماره یک آسیا می‌داند و پیشرفت در سطح بین‌المللی است، نباید این‌چنین بی‌نظم بازی کند. ما چهار گل زدیم، اما سبک بازی‌مان خیلی وقت است به نشانی از یک تیم ملی قوی و هماهنگ ندارد. وقتی تیمی از لحاظ تاکتیکی ضعیف و ناهماهنگ بازی می‌کند، حتی برد هم نمی‌تواند این واقعیت را پنهان کند.
در لحظاتی از بازی، احساس می‌کردیم که این پیروزی بیشتر حاصل شانس است تا کیفیت. قطر در ابتدای بازی به گل رسید و این نشان داد که همچنان ضعف‌های زیادی در دفاع ما وجود دارد. هرچند که توانستیم نتیجه را برگردانیم، اما این به معنای ثبات و قدرت تیم نیست. اگر تیمی مانند قطر، حتی با این سطح بازسازی، می‌تواند ما را به چالش بکشد، باید نگران آینده باشیم.
نباید به چهار گل زده نگاه کنیم و نقاط ضعف بزرگتر را نادیده بگیریم. بازی ایران همچنان از نظر تاکتیکی مشکلات جدی دارد و انسجام تیمی دیده نمی‌شود. اگرچه برد در مقابل قطر در این مسابقات دوره‌ای ارزشمند است، اما این بازی باز هم به ما نشان داد که تیم ملی ایران هنوز در راه رسیدن به سطح بالای رقابت‌های بین‌المللی فاصله دارد. کما اینکه ما کمتر از دو سال دیگر جام جهانی را در پیش داریم و خب با این وضعیت و با توجه به افزایش سن ستون‌های این تیم باید فکری به حال یک نیمکت قوی هم بکنیم. نیمکتی که می‌توانست پرستاره‌تر باشد اگر لج و لجبازی بزرگترهای این تیم تمام می‌شد! ما چهار گل زدیم، ولی تا زمانی که این مشکلات وجود دارد، نمی‌توانیم بگوییم که به تیم‌مان کاملاً افتخار می‌کنیم. شاید روزی برسد که همه چیز تغییر کند، ولی فعلاً هنوز دوستتان نداریم!
