یحیی السنوار دبیرکل جنبش حماس در معرکه پیکار با جنایت‌کاران ارتش صهیونیست به شهادت رسید. او 22 سال از عمرش را در اسارت رژیم اشغال‌گر اسرائیل به سر برد. زندان‌بانان او کسانی بودند که سرزمین او را اشغال کرده بودند و او در زندان آنان را به انتقامی سخت وعده داده بود که نهایتا در 7 اکتبر گرفت. 

 

 یحیی نه جاسوس موساد بود و نه هراسان از جنگ رویارو! او خانه اش را در اشغال دشمن عبری دید و مردانه جنگید و شربت شهادت نوشید! او را بر آن‌چه برگزید سرزنش نتوان کرد.

 

 می‌توان در تاکتیک با او مخالف بود اما نمی‌توان راهبرد او‌ را خطا شمرد. او و همراه او ملت فلسطین به بن‌بست رسیده بود و برای شکست این بن بست دست به عملیاتی زد تا موجودیت خود را احیا کند هر چند در جریان آن عملیات اقداماتی نا مشروع و نادرست از سوی عناصر خودسر هم انجام شد که بدتر از آن در طول یک سال گذشته از سوی رژیم اشغالگر صهیونیست انجام شده و قربانی آن بیش از 40 هزار غیرنظامی فلسطینی بوده است. 

 

ذبح روزانه کودکان و زنان و بیماران بی‌گناه در یک سال گذشته برای رژیم اشغالگر به عادت و هنجار تبدیل شده است و رهبران سیاسی غرب با حکایت بی‌دریغ خود از این رژیم اشغالگر شریک همه جرائم آن هستند. 

 

یحیی السنوار و دیگر مبارزان راه آزادی هرگز نخواهند مرد. ملتی که مبتلا به استعمار و اشغال شده است، خود انتخاب می‌کند که چه کند. اگر در نبرد با جانیان بالفطره صهیونیست، با آنان همراه نیستیم لا اقل در حد دانشجویان معترض دانشگاه‌های آمریکا آزاده باشیم! اعتراض به نسل کشی رژیم سراپا شرارت اسرائیل وظیفه همه انسان های آزاده است.