به گزارش بهداشت نیوز، آنچه برای کمک به بیماران دچار صرع  لازم است، افزایش آگاهی و درک بهتر در مورد این عارضه، ارتقای خدمات بهداشتی، تشخیصی و درمانی است .
صرع تنها تشنج نیست، بلکه یکی از علت های تشنج است. اما اسم صرع، حمله صرع را به ذهن متبادر می سازد و این تصویر در ذهن نقش می‌ بندد که فرد ناگهان کنترل خود را از دست می‌دهد، روی زمین می‌افتد و دست‌ و پایش را بی ‌اختیار به این‌ سو و آن‌ سو پرتاب می ‌کند؛ اما در حقیقت این نشانه ‌ها، تنها مربوط به یک نوع از انواع بیماری صرع است.
صرع (epilepsy) مجموعه ‌ای از اختلالات عصبی مزمن است که با حمله عصبی بروز می‌کند. این حملات ممکن است بسیار خفیف و غیرقابل شناسایی یا طولانی مدت و با لرزش شدید همراه باشد.
علایم بیماری صرع
بیماری صرع می‌تواند علائمی از قبیل گیجی موقت، صحبت کردن نامفهوم و بریده بریده، حرکات تند و پیچشی غیر قابل کنترل در دست ها و پاها، از دست دادن هوشیاری و بی خبری و علائم روانی ایجاد کند.

علت بیماری صرع
علت صرع  را می‌توان در موارد مختلفی مانند وارد شدن آسیب شدید به سر، عفونت‌هایی مانند مننژیت یا مشکلات هنگام تولد جستجو کرد که باعث ایجاد انواع صرع می‌شود. در اکثر موارد نیز علت ثانویه برای صرع پیدا نمی شود .
عوارض بیماری صرع
اختلال یادگیری، آسیب به مغز، عوارض دارویی و حوادث ناشی از افتادن، در حین حملات صرع از عوارض اصلی این بیماری است. روش‌های درمانی می‌تواند به بیماران کمک کند که کمتر دچار تشنج شوند یا حتی تشنج را به طور کامل متوقف کنند.

عواملی که خطر ابتلا به صرع را افزایش  می دهد
سن: شروع بیماری صرع در کودکان و افراد مسن بیشتر است، اما این بیماری در هر سنی ممکن است رخ دهد.
سابقه خانوادگی: وجود سابقه خانوادگی بیماری صرع، ممکن است فرد در معرض خطر ابتلا به اختلال تشنج قرار دهد.
جراحت سر: آسیب‌های سر  مسوول برخی موارد بیماری صرع است.
سکته مغزی و سایر بیماری‌های عروقی مغز  می‌تواند منجر به آسیب مغزی شود که ممکن است باعث صرع شود.
عفونت مغزی: عفونت‌هایی مانند مننژیت و انسفالیت که موجب التهاب مغز  می‌شود، خطر ابتلا به بیماری صرع و وقوع علائم صرع  را افزایش می‌دهد.

کاهش خطر حمله تشنج
بیمار دچار صرع  می‌تواند به کمک اقداماتی از جمله پرهیز از مصرف سیگار و الکل، انتخاب یک رژیم غذایی سالم و  مهمتر از همه مصرف منظم دارو، خطر تکرار تشنج را کاهش دهد.
حملات تشنج را می ‌توان با مصرف داروهای ضد تشنج  تا حد ۷۰ درصد کنترل کرد. برای افرادی که مصرف دارو در آنها موثر نیست و مقاوم به درمان دارویی هستند، انجام جراحی، تحریک عصبی یا  رژیم غذایی کتوژنیک تجویز می شود.