برترین‌ها: فیلم انجمن شاعران مرده اولین فیلم مهم سینما در حوزه معلمانی هست که تاثیرگذار بودند و چند نسل باهاش خاطره دارند، حالا انتشار تصاویری از یک معلم  در جنوب کشور که لباس تنش رو بستر هنرنمایی شاگردانش کرده، خیلی‌ها را یاد آن فیلم انداخته است. صحبت از کسانی‌ست که در این شرایط ناگوار ایران هنوز امید دارند و یک‌تنه می‌خواهند پیامبر خوبی‌ها باشند. خانم معلمی که بدون هیچ‌گونه خودنمایی و هوس بلاگری و رفتارهای مرسوم این روزها، لباسش رو در اختیار روان شاگردانش قرار داده و آن‌طور که راویان می‌گویند صدای شادی آن بچه‌ها تا چند صدمتر آن طرف‌تر هم رفته است.

انجمن شاعران مرده (Dead Poets Society) یک فیلم درام آمریکایی محصول ۱۹۸۹ به کارگردانی پیتر ویر و با بازی رابین ویلیامز در نقش معلم ادبیات، جان کیتینگ است. این فیلم داستان گروهی از دانش‌آموزان در یک مدرسه شبانه‌روزی سخت‌گیرانه و سنتی را روایت می‌کند که با الهام از آموزه‌های کیتینگ به نوعی شورش فکری دست می‌زنند.

مهم‌ترین پیام فیلم "انجمن شاعران مرده" دفاع از آزادی فردی، خلاقیت و تفکر انتقادی در برابر هنجارهای اجتماعی سخت و محدودکننده است. فیلم از طریق شخصیت کیتینگ تلاش می‌کند که به دانش‌آموزان بفهماند زندگی چیزی فراتر از پیروی از قوانین و مقررات خشک است و "کارپه دی‌ام" یا "دم را غنیمت بشمار" به شعار اصلی فیلم تبدیل می‌شود.

بازیگران نوجوان فیلم نیز بسیار طبیعی و دلنشین هستند. هر یک از دانش‌آموزان داستان خودشان را دارند که در طول فیلم توسعه می‌یابد و بیننده با آن‌ها هم‌ذات‌پنداری می‌کند.

 فیلم نقدی آشکار بر نظام آموزشی سنتی و فشارهای اجتماعی است. مدرسه‌ای که دانش‌آموزان در آن تحصیل می‌کنند، نماد یک سیستم سرکوب‌گر است که خلاقیت و فردیت دانش‌آموزان را سرکوب می‌کند. در مقابل، کیتینگ نماد فردی است که تلاش می‌کند این سیستم را تغییر دهد و دانش‌آموزان را به اندیشیدن مستقل تشویق کند.

در ایران نیز مثال زنده فیلم انجمن شاعران مرده، طیبه گورانی است او با لباس خود مفاهیمی همچون فردیت، خلاقیت و آزادی فکری را با قدرت به تصویر می‌کشد و این آموزه را به نسل‌های بعدی خود منتقل می‌کند.

طیبه گورانی معلم 25 ساله روستای سلخ جزیره قشم با مانتویی که نقش و نگار دانش‌آموزانش روی آن بود به کلاس درس رفت و روز فراموش نشدنی را برای آنها فراهم کرد. 

این خانم معلم با پارچه‌هایی که بچه‌ها روی آن نقاشی کشیده بودند مانتویی دوخت و آن را به تن کرد تا با تقویت خودباوری و اعتماد به‌نفس به بچه‌ها نشان بدهد که چقدر کار آنها باارزش بوده است.

تصویر این معلم خوش ذوق با واکنش زیادی در فضای مجازی مواجه شده است، در زیر برخی از آنها را بخوانید: 

زهرا کشوری روزنامه‌نگار در خصوص این عکس نوشت: ای ناخدا!ناخدای من! انجمن شاعران مرده: تو شعر میخونی چون عضوی از نژاد بشر هستی چون نژاد بشر، سرشار از شور و عشق و احساسه!پزشکی، قانون، بانکداری، این چیزها برای حفظ و ادامهٔ بقای زندگی لازم‌ان. اما شعر، ادبیات، عشق و زیبایی چی؟اینها چیزهایی‌ان که ما به خاطرش زنده‌ایم و نفس میکشیم!

ملیحه هم روایت جالبی را در خصوص این تصویر داشته است: خانم طیبه گورانی، معلم کلاس اول در هرمزگان روز جهانی کودک پارچه‌ای به بچه‌ها می‌دهد تا رویش نقاشی بکشند،

بعد با آن پارچه لباسی می‌دوزد و می‌پوشد و به مدرسه می‌آید؛ می‌گویند جیغ و شادی بچه ها تا هفت کوچه آن طرف می‌رفته‌...

فهمیه کاربر فضای مجازی نوشت: چه خلاقیتی آفرین .هرجا هست موفق باشه

محمود حسامی هم نوشت: تعظیم در برابر این انسان ها ثواب هم دارد 

ملیکا گفته: این معلم به بچه‌ها جسارت رو یاد داد و کارش بی‌نظیره.