همشهری‌آنلاین - بهروز رسایلی

حتی بدبین‌ترین هوادار پرسپولیس هم نمی‌توانست تصور کند سناریوی بازی با السد قطر درست مثل دیدار با الاهلی عربستان پیش برود؛ قرمزها به همان اندازه خوب و قدرتمند ظاهر شوند، اما تک‌تک موقعیت‌هایشان به باد برود و در نهایت بازنده از زمین خارج شوند. این اتفاق اما رخ داد تا پرسپولیس حسابی هوادارانش را حرص بدهد. حالا آنها فقط با یک امتیاز از ۳‌بازی، در آستانه خداحافظی زودهنگام با لیگ نخبگان آسیا قرار گرفته‌اند. شاید اشتباه بزرگ قرمزها این بود که بازی با پاختاکور را آسان گرفتند و تن به تساوی دادند. درصورت کسب آن ۳‌امتیاز، ۲‌باخت خارج از خانه تا این حد غم‌انگیز و زیانبار نمی‌بود، اما اتفاقی که فعلا رخ داده، ایستادن تیم خوان کارلوس گاریدو در رده‌های پایینی جدول است. بیایید به بازی اخیر پرسپولیس از دو زاویه نگاه کنیم؛ اینکه چرا نمایش پرسپولیس در قطر امیدوارکننده بود و اینکه چه نگرانی‌هایی در مورد این تیم وجود دارد.

چرا امیدوارکننده بود؟

تقریبا همه اتفاق نظر دارند که نمایش پرسپولیس در بازی با السد خوب بود. فارغ از نتیجه، سرخپوشان فوتبال بدی بازی نکردند. البته اوایل نیمه دوم را باید از این قاعده مستثنی کرد، اما به هر حال تیمی که در خانه حریف ۲۲‌شوت به سمت دروازه شلیک می‌کند، تک‌به‌تک از دست می‌دهد، تیر دروازه را می‌لرزاند و خلاصه آن همه فشار می‌آورد، طبیعتا بد کار نکرده است. از سوی دیگر باید به این نکته هم توجه کرد که پرسپولیس در این بازی چند مهره مهم و کلیدی‌اش را در اختیار نداشت. از همه مهم‌تر اوستون اورونوف است که مصدومیتش در اردوی تیم ملی ازبکستان تشدید شد و کم‌کم قرمزها باید به نبودن این بازیکن عادت کنند، بس که آسیب می‌بیند. در این میان غیبت محمدحسین کنعانی‌زادگان را هم نباید نادیده گرفت. گاریدو از این بازیکن به‌عنوان بهترین مدافع میانی ایران یاد می‌کند و همین موضوع، اهمیت او را در ترکیب نشان می‌دهد. مرتضی پورعلی‌گنجی که به جای کنعانی در این مسابقه به میدان رفت، اگرچه بازیکن ملی و مهمی است، اما حداقل روی گل السد واکنش خوبی نداشت و جای خالی کنعانی بیشتر به چشم آمد. ایوب عملود هم که در آخرین ساعات به بازی نرسید تا مصایب گاریدو کامل شود. کار به جایی رسید که بعد از مصدومیت فرشاد فرجی، جوان ناشناخته‌ای به اسم سهیل صحرایی برای سرخپوشان به زمین آمد. باتوجه به همه این کاستی‌ها، عملکرد پرسپولیس در قطر واقعا بد نبوده است.

این نگرانی‌های مهم

این اما همه‌چیز نیست و گناه ناکامی را نمی‌شود فقط گردن بخت و اقبال انداخت. برخی تصمیمات گاریدو و اتفاقات فنی بازی هم جای بحث دارد. شاید مهم‌ترین نمونه از این دست، استفاده از علی علیپور به‌عنوان وینگر بوده باشد. درحالی‌که با اعلام ترکیب اولیه به‌نظر می‌رسید علیپور و لوکاس ژوآئو در خط حمله کنار هم قرار بگیرند و امید عالیشاه و وحید امیری دو وینگر چپ و راست باشند، در عمل اتفاق دیگری رخ داد و علیپور در کنار خط طولی به بازی گرفته شد؛ جایی که کارایی این بازیکن را به شکل محسوسی کاهش داد. از سوی دیگر گل نشدن توپ‌های پرسپولیس هم کم‌کم به یک مشکل فنی و تاکتیکی تبدیل می‌شود. در چند مسابقه می‌توان این موضوع را به بی‌دقتی یا حتی کیفیت پایین مهاجمان ربط داد، اما اگر این ماجرا طولانی شود، عملکرد کادرفنی زیر سؤال می‌رود. به هر حال وظیفه سرمربی است که این معضلات را برطرف کند. از همه اینها که بگذریم، عملکرد فنی پرسپولیس هم هنوز به ثبات نرسیده. مثلا این تیم دوشنبه‌شب خوب بازی کرد، مثل دربی و مثل چند مسابقه قبل از آن، اما در دیدار با چادرملو و پاختاکور واقعا نمایش چشم‌نوازی از سرخپوشان ندیدیم. تا زمانی که این تیم به یک ثبات کیفی نرسد، نمی‌شود با اطمینان در مورد کادرفنی حرف زد. قرمزها شنبه در لیگ برتر با شمس‌آذر بازی دارند؛ ببینیم آن روز کیفیت تیم گاریدو چطور خواهد بود.