در حال حاضر یکی از چشمگیرترین فوران های آتشفشانی تاریخ بیش از ۱۰۰۰ سال پیش رخ داده است و دانشمندان هنوز در حال جمع آوری عواقب بعدی هستند.
در سال ۹۴۶ میلادی، آتشفشان چانگ بایشان-تیانچی در مرز چین و کره شمالی به شدت فوران کرد.
به گزارش همشهری آنلاین، این فوران ده ها کیلومتر مکعب ماگما را آزاد کرد و سیل عظیمی را از دریاچه بالای قله آتشفشان که امروزه به عنوان دریاچه بهشت شناخته می شود، به راه انداخت. شواهد سیل را هنوز می توان به شکل تخته سنگ ها و سنگ های کوچک تر مشاهده کرد که از قسمت بالایی آتشفشان فرو ریخته اند.
Changbaishan-Tianchi که در زبان کره‌ای به نام Baekdu شناخته می‌شود، ممکن است دوباره فوران کند، بنابراین آتشفشان شناسان می‌خواهند خطرات ناشی از آن را بررسی کنند.
برای بررسی سیل فاجعه باری که پس از فوران ۹۴۶ رخ داد، Qin et al. در رسوبات لایه‌ای آتشفشان حفر شده است. کار آنها نشان می‌دهد که حداقل ۱ کیلومتر مکعب آب از دهانه آتشفشان ریخته که باعث فرسایش رسوب با سرعت ۳۴ متر در ساعت در حدود ۳ ساعت خواهد شد.
محققان به این نتیجه رسیدند که فوران از دو مرحله تشکیل شده است که سیل بین آن دو رخ می‌دهد. دانشمندان دیگر این فرضیه را مطرح کرده‌اند که سیل پس از فوران و شکستن لبه آتشفشان در یک فوران، فوران کرده است، اما به نظر می‌رسد که این سناریو غیرواقعی است؛ زیرا رسوب به‌اندازه‌ای که از یک انفجار ناگهانی انتظار می‌رود پخش نشده است.
به گزارش سایت لایو ساینس محققان سه سناریوی جایگزین را پیشنهاد می‌کنند؛ در مرحله اول، آب در پاسخ به ماگمایی که از زیر آن بالا می‌آید، به‌سادگی از لبه دهانه سرریز می‌شود.
در مرحله دوم، آتشفشان زمین‌لرزه‌ای ایجاد کرد که دیواره داخلی کال در را به داخل دریاچه فروریخت و باعث سرریزشدن آن شد و در مرحله سوم، بارش قبل از رویداد، دهانه را تا حد ظرفیت پر کرد و لبه دهانه را ضعیف کرد و به آب اجازه جاری‌شدن را داد.
محققان می‌گویند درک سیل‌های باستانی مانند رویداد ۹۴۶ پس از میلاد ممکن است به جمعیت آسیب‌پذیر کمک کند تا برای بلایای طبیعی آینده، نه‌تنها در چانگ‌هایشان -تیانچی، بلکه در آتشفشان‌های سراسر جهان آماده شوند.
