کنزو تانگه (۲۰۰۵-۱۹۱۳) معمار ژاپنی و برنده جایزه معماری پریتزکر سال ۱۹۸۷ بود. او یکی از برجستهترین معماران قرن بیستم بود که سبکهای سنتی ژاپنی را با مدرنیسم ترکیب کرد و ساختمانهای بزرگی را در پنج قاره طراحی کرد.
به گزارش فرادید؛ تانگه میگفت: «من احساس میکنم ما معماران وظیفه و مأموریت ویژهای داریم و آن کمک کردن به توسعه فرهنگی-اجتماعی معماری و برنامهریزی شهری است.»
دیوارهایی با روکش فولادی پنجره سقف صلیبی شکل کلیسای جامع مریم مقدس را پشتیبانی میکنند که کنزو تانگه آن را سال ۱۹۶۰ ساخت. این کلیسای جامع که در منطقه بونکیو واقع شده توسط این معمار ژاپنی برای اشاره به سبکی یک پرنده و بالهایش طراحی شده است.
این برج سال ۱۹۶۷ در منطقه گینزا ساخته شد و به تانگ فرصتی داد تا آرمانهای متابولیستی (سبک معماری) خود را تحقق بخشد، یعنی یک گونهشناسی شهری جدید که میتوانست به شیوهای ارگانیک، بومی و «متابولیک» تداوم یابد.
ورزشگاه ملی یویوگی که برای بازیهای المپیک تابستانی ۱۹۶۴ در توکیوی ژاپن ساخته شد، به دلیل طراحی متمایزش به نمادی از معماری تبدیل شد.
پارک یادبود در مرکز هیروشیمای ژاپن است. این پارک به میراث هیروشیما به عنوان نخستین شهر جهان که مورد حمله اتمی قرار گرفت و به خاطرات قربانیان مستقیم و غیرمستقیم بمباران (که احتمالاً ۱۴۰۰۰۰ نفر بودند) اختصاص دارد. پروژه ساخت این پارک سال ۱۹۵۰ آغاز شد.
مرکز پخش فوجی یک مجموعه ۲۷ طبقهای در کوتوی توکیو با ارتفاع کلی ۱۲۳.۴۵ متر است که سال ۱۹۹۶ افتتاح شد.
این آسمانخراش ۵۰ طبقهای در منطقه متمایز نیشی-شینجوکوی توکیو واقع شده و شکل نوآورانه ساختمان و نمای پیشرفته آن مفهوم منحصر به فرد «Cocoon» (پیله کرم ابریشم) ما را مجسم میکند. دانشآموزان با قرار گرفتن در چنین فضایی، الهام میگیرند تا خلق کنند، رشد کنند و دگرگون شوند. پروژه ساخت این برج سال ۲۰۰۶ آغاز و سال ۲۰۰۸ به پایان رسید.
این نشانهی بصری متابولیسم که سال ۱۹۷۰ ساخته شد ظاهر اتاقکی یا جعبهای دارد. این سازه یک آزمایش شهری در دهه ۱۹۶۰ در طراحی بود، بسیار قبلتر از ساخته شدن آسمانخراش جِنگا در نیویورک آمریکا (۲۰۰۷).
مجتمع تالار شهر جدید توکیو جایگزین دفتر دولت مرکزی توکیو در سال ۱۹۵۷ شد. نوک برجها شکل نامنظم دارند تا اثرات بادهای توکیو را کاهش دهند. این برج سال ۱۹۹۱ به سبک پست مدرن ساخته شد و ایده طراحی آن بر اساس یک کلیسای جامع گوتیک دو برجی، به سبک نوتردام در پاریس بود.
این سازه سال ۱۹۶۲ تکمیل شد. کنزو تانگه با انتخاب ساختارهای دیواری چندضلعی، فضای داخلی کریستالی ایجاد کرد. حجمهای بتنی قدرتمند نیز ادای احترام به صخرههای سواحل منطقه هستند. اینجا، به نظر میرسد بتن «طبیعت ثانی» است.
این ورزشگاه سال ۱۹۶۴ در تاکاماتسو ژاپن تکمیل شد. کنزو تانگه این ورزشگاه را با رویکرد بروتالیستی طراحی کرد. این ورزشگاه به بافت معماری یا برقراری روابط با ساختمانهای اطراف اعتقادی ندارد، بلکه ساختمانهای اطراف بازسازی میشوند تا با این ورزشگاه بروتالیستی مطابقت داشته باشند.
این مرکز را کنزو تانگه برای سه شرکت رسانهای طراحی کرد: یک کارخانه چاپ روزنامه، یک ایستگاه رادیویی و یک استودیوی تلویزیونی. تانگه برای فراهم کردن امکان گسترش سازه در آینده، عملکردهای مشابه سه دفتر را با هم در مناطقشان گروهبندی کرد. این سازه که سال ۱۹۶۶ افتتاح شد، برای سه شرکت رسانهای در کوفوی ژاپن طراحی شده: یک ایستگاه رادیویی، یک استودیوی تلویزیونی و یک کارخانه چاپ روزنامه. کلیه خدمات داخل ۱۶ ستون بتن آرمهای هستند.
این برج که سال ۱۹۹۴ تکمیل شد یک ساختمان منفرد است که از سه عنصر بلوکی شکل متصل به هم تشکیل شده است. برج S با ارتفاع ۲۳۵ متر ۵۲ طبقه، برج C با ارتفاع ۲۰۹ متر ۴۷ طبقه و برج N با ارتفاع ۱۸۲ متر ۴۱ طبقه است.
ساخت و ساز این استادیوم روز ۱ ژانویه ۱۹۸۵ آغاز شد. این سازه سقف مخروطی و یک میدان بدون ستون دارد. پروژه ساخت و ساز روز ۱ مارس ۱۹۸۷ تمام شد و روز ۱ جولای ۱۹۸۸ به طور رسمی برای عموم افتتاح شد.
این پروژه که در دوره زمانی ۱۹۵۴-۱۹۵۸ ساخته شد، تغییری در معماری ژاپن پس از جنگ از نظر مصالح و جهت کلی بود: سبک بینالمللی وارداتی به نفع بازگشت به سنت چوبسازی ژاپنی کنار گذاشته شد.
خانهای کنزو تانگه که سال ۱۹۵۳ ساخته شد، نوآورانه است، چون عناصر معماری سنتی ژاپنی با آیینهای امروزی در هم آمیخته شده است، اما این ساختمان بعداً تخریب شد.
