تیمی از دانشگاه کالیفرنیا می‌گوید: «البته، تحقیقات بسیار بیشتری برای مشخص کردن پیش‌سازهای علائم روان‌پریشی در نوجوانان یا ۲۰ سالگی فرد مورد نیاز است.»
آنها تاکید کردند، حتی اگر کدکان فاکتورهای خطر خاصی داشته باشند، باز هم تضمینی برای بیماری روانپزشکی در بزرگسالی نیست.
این مطالعه اطلاعات شناختی، مغزی و ژنتیکی بیش از ۱۰۰۰۰ کودک را مورد بررسی قرار داد که به طور متوسط به مدت ۶ سال از حدود ۹ سالگی تا نوجوانی تحت نظر بودند.
تیم تحقیق به دنبال مقایسه میزان مشکلات توجه در دوران کودکی ، به علاوه برخی موارد ژنتیکی، در مقابل احتمال تجربه روان پریشی کودک در نوجوانی بود.
به گفته مؤسسه ملی سلامت روان، روان پریشی شامل حالات روانی همراه با مقداری از دست دادن ارتباط با واقعیت است. در طول یک دوره روان پریشی، افکار و ادراک فرد مختل می‌شود و ممکن است در تشخیص اینکه چه چیزی واقعی است و چه چیزی نیست مشکل داشته باشد.
تحقیقات جدید نشان داد که مسائل مربوط به دامنه توجه دوران کودکی بین ۴ تا ۱۶ درصد از رابطه بین ژنتیک و احتمال بروز علائم روان پریشی در نوجوانان کودک را توضیح می‌دهد.
به گفته تیم تحقیق، کارشناسان مدت هاست به ارتباط بین مسائل توجه دوران کودکی و روان پریشی و اسکیزوفرنی در سنین بالاتر اشاره کرده اند.
با این حال، داده‌های جدید نشان می‌دهد که مشکلات توجه تنها دلیل آن نیست.
«سارا چانگ»، یکی از نویسندگان این مطالعه، گفت: «در حالی که عوامل خطر زیادی برای روان پریشی وجود دارد، اما مکانیسم‌هایی که از طریق آن این عوامل خطر، به ویژه در این دوره خطر رشد روان پریشی، به خوبی شناخته شده نیست.»
به گفته چانگ، هدف این تحقیق شناسایی عواملی در دوران کودکی است که ممکن است افراد را مستعد ابتلاء به اختلالات روان پریشی و بیماری‌های روانی در آینده کند. درک این سیگنال‌های اولیه می‌تواند منجر به اهداف جدیدی برای درمان دارویی یا سایر مداخلاتی شود که می‌تواند به جلوگیری از شروع بیماری کمک کند.
