تحقیقات جدید دانشگاه آکسفورد نشان می‌دهد گونه‌های جانوری که اجتماعی‌تر هستند، زندگی طولانی‌تری دارند. این اولین مطالعه درباره این موضوع است که در آن قلمرو حیوانات مختلفی بررسی شده است.
براساس گزارش Phys، زندگی اجتماعی مزایا و البته معایب مختلفی دارد؛ موجودات اجتماعی ممکن است از منافعی مانند به اشتراک‌گذاشتن منابع، محافظت بهتر در برابر شکارچیان و حمایت از پرورش فرزندان برخوردار شوند. بااین‌حال، زندگی در گروه‌ها ممکن است به آسیب‌هایی مانند گسترش بیماری، افزایش رقابت و خشونت نیز منجر شود.
اکنون محققان دانشگاه آکسفورد ارزیابی جامعی را درباره ارتباط بین اجتماعی‌بودن و ویژگی‌های مختلف زندگی گونه‌ها مانند طول عمر یک نسل، امید به زندگی و طول دوره تولید مثل انجام داده‌اند.
تحقیقاتی که تاکنون تأثیرات کلی اجتماعی‌بودن را بر کیفیت زندگی حیوانات ارزیابی کرده‌اند، بر روی گونه‌ها یا گروه‌های منفرد، مانند پرندگان یا برخی از پستانداران، متمرکز بوده است. اما مطالعه جدید 152 گونه جانوری را از طیف گسترده‌ای از گروه‌های از جمله پرندگان، پستانداران، حشرات و مرجان‌ها بررسی کرده است.
نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که گونه‌های اجتماعی مانند میمون‌ها، انسان‌ها، فیل‌ها، فلامینگوها و طوطی‌ها نسبت به گونه‌های منفرد مانند برخی از ماهی‌ها، خزندگان و حشرات، عمر طولانی‌تری دارند، بلوغ آن‌ها دیرتر سر می‌رسد و احتمال بیشتری برای تولید مثل دارند. اگرچه گونه‌های اجتماعی شاید نتوانند در محیط‌های پر از تغییر سازگار باشند، بااین‌حال این گروه از جانوران به‌طورکلی انعطاف‌پذیرتر هستند. طبق یافته‌های این پژوهش، حتی اگر اجتماعی‌بودن نکات منفی نیز داشته باشد، اما مزایای کلی آن بیشتر است.
به گفته محققان، اجتماعی‌بودن بر افزایش توانایی حیوانات برای تولید مثل یا مقابله با پیری زودرس تأثیر می‌گذارد. به عنوان مثال، جانوران اجتماعی ممکن است به اعضای گروه برای محافظت در برابر شکارچیان کمک کنند، از سویی مواردی ناشی از سلسله مراتب اجتماعی و درگیری‌ها درون‌گروهی می‌تواند اثر معکوس داشته باشد.
البته محققان در پژوهش جدید خود می‌گویند که نمی‌توان اجتماعی‌بودن را یک مقوله دوتایی در نظر گرفت، یعنی یک گونه یا اجتماعی هست یا نیست؛ به عبارتی باید آن را به‌صورت یک طیف ترسیم کرد. برای مثال حیوانات وحشی و یا زنبورها و مرجان‌ها نیز در جایی بین زندگی فردی و گروهی قرار دارند.
یافته‌های این پژوهش در مجله Philosophical Transactions of the Royal Society B منتشر شده است.
