ورزش‌مدیا: این انگار یک رقابت رقت‌بار برای چندش‌آور بودن است. از قرار معلوم، این گروه از ملی‌پوشان هویت‌شان به عنوان لوس‌ترین نسل تاریخ تیم ملی را پذیرفته‌اند و با قدرت در مسیر تثبیت این موقعیت پیش می‌روند. حالا دیگر هیچ‌یک از کارهای‌شان آنقدرها تعجب ندارد؛ نه وقتی طارمی و جهانبخش شأن کاپیتانی تیم ملی را تا تبلیغ مدرسه فوتبال سرمربی پایین می‌آورند، نه وقتی سردار آزمون میکروفن خلبان را برمی‌دارد تا تولد امیر قلعه‌نویی را تبریک بگوید و از او بخواهد از «بزرگان تیم ملی» بیشتر تعریف کند و نه حتی وقتی علیرضا بیرانوند برای هزارمین بار، چنین اباطیلی سر هم می‌کند: «بدون شک بهترین نسل تیم ملی هستیم. مردم هم خیلی ما را دوست دارند. برای اولین بار یک مربی ایرانی دارد تیم ملی را به جام‌جهانی می‌برد و ما سرمان را هم برای او می‌دهیم.» سری که به اقتضای شرایط جلوی هر کسی خم می‌شود، قیمت چندانی ندارد البته. فقط این که اگر خدشه‌ای به مراتب تملق و چرب‌زبانی‌تان وارد نمی‌کند، باید یادآوری کنیم اولین مربی ایرانی که تیم ملی را به جام‌جهانی برد حشمت خان مهاجرانی بود، آن هم به جام‌جهانی شانزده تیمی، وقتی از کل آسیا و اقیانوسیه فقط یک تیم می‌رفت بالا. شما اما راحت باش و مجیزت را بگو…
