تمام شد. تنیس برای خیلی از ما تمام شد. این نقطه پایانی بود برای استثنایی‌ترین دوره تاریخ تنیس.
امروز صبح که از خواب بیدار شدیم، چیزی انگار برای همیشه تغییر کرده بود. هنوز با خداحافظی راجر فدرر کنار نیامده بودیم، که نوبت به رافائل نادال رسید. این یعنی دیگر شاهد تقابلی میان بزرگان نخواهیم بود. دیگر برای آن نبردهای اساطیری لحظه‌شماری نخواهیم کرد. دیگر تیتر نمی‌زنیم فدرر حریف نادال شد، یا فدرر و نادال به هم رسیدند... اکنون و در این لحظه همه آن لحظات خوب به خاطره‌ها پیوسته‌اند.
اینجا ته خط است؛ برای نسل ما که با این 2 نفر بزرگ شدیم. با پیروزی‌هایشان شاد شدیم و با شکست‌هایشان غصه خوردیم...
شوخی که نیست. دو دهه از عمرمان در این راه گذشت. در هواداری و دنبال کردن رقابت این 2 نفر موهایمان سپید شد. چه خاطره‌ها که نساختیم. چه دعواها و بحث‌ها و جدل‌ها که بر سر آنها با هم نکردیم. بر سر اینکه کدام یک بهتر است؟ حالا کدام یک بهتر است؟ واقعاً می‌شود تنها یک نفر را انتخاب کرد؟
ما باشکوه‌ترین دوره تاریخ تنیس را لحظه به لحظه زندگی کردیم. مهمترین فصل تنیس پیش چشم ما رقم خورد. به راستی که خوش اقبال بودیم و آیندگان بدون تردید به ما غبطه خواهند خورد. ما شاهدان عینی تاریخ بودیم بدون آنکه خود بدانیم.
اکنون اما آن روزهای خوب به خاطره تبدیل شده و باید فقط با یاد آن خوش باشیم. حس غریبی است. گویی از یک سفر دورودراز و خاطره‌انگیز برگشته‌ایم. انگار همه این سال‌ها خواب و رویا بوده و حالا بیدار شده‌ایم.
برای ما تنیس دیگر مثل سابق نخواهد بود. ما اوج تنیس را به چشم دیدیم و حلاوتش را چشیدیم. نسل جدید هر چقدر هم که خوب باشد دیگر به چشم ما نخواهد آمد.
روزی باید برای فرزندان خود روایتگر این دوران اساطیری باشیم. دورانی که مرز واقعیت و افسانه در آن گم شده بود و پهلو به پهلوی بزرگترین حماسه‌های تاریخ بشر می‌زد. ما چه خوشبخت بودیم که در عسر دو ابرستاره زیستیم. رافا و راجر دو ستاره فرازمینی؛ آنها که کم از زوج کریس و لئو نداشته اند. کارلوس کی روش روزگاری در توصیف مسی و رونالدو از این دو ابرستاره به عنوان ستاره های فرازمینی یاد کرد اما این دو در دریافت این عنوان تنها نیستند. پربیراه نیست اگر رافا و راجر را دو ابرستاره فرازمینی بنامیم. دو ستاره ای که اگر از مسی و رونالدو بیشتر نباشند؛ کمتر هم نیستند.
