به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، «ای کاش ما را برای اردو به اینجا می آوردند!» این را یک دختر دانش آموز گفت و بعد با دوستانش مشغول تماشای تابلوهای نقاشی نمایشگاه «چشم در چشم» شدند. همین یک جمله باعث شد تا باب گفت و گو با این سه دختر نوجوان باز شود. مهشید که پایه هفتمی بود به خبرنگار رکنا می گوید: ما از مسئولان مدرسه خواستیم که ما را به این نمایشگاه بیاورند ولی قبول نکردند. بهانه های زیاد و عجیب و غریبی برایمان می آوردند در صورتی که تعداد زیادی از دانش آموزان مدرسه خواستار برگزاری چنین اردویی از طرف مدرسه بودند. حالا امروز که پنجشنبه است و مدرسه تعطیل، من و چند نفر از دوستانم تصمیم گرفتیم خودمان بیاییم و اینجا را ببینیم.

او در ادامه می افزاید: این اولین بار است که من به چنین نمایشگاهی می آیم؛ ولی آیا این درست است که در این سن، اولین بارم باشد که به نمایشگاه بروم؟ مسئولان آموزش و پرورش، باید برای اینکه کودکان و نوجوانان به درک درستی از هنر برسند و با مفاخر بزرگ ایران و جهان آشنا شوند، چنین فرصت هایی را ارزشمند بشمارند.

ما را برای اردو به پارک بانوان می برند؛ ولی ما می خواهیم تاریخ ایران را بشناسیم

غزل، یکی دیگر از دختران دانش آموز که در پایه یازدهم در رشته ریاضی درس می خواند است. او می گوید: ما برای اردو به شهربازی، پارک بانوان و... می رویم در صورتی که مطمئن هستم که بسیاری از هم مدرسه ای هایمان مثل ما، خواستار بازدید از موزه ها و جاهای تاریخی تهران و ایران هستند.

او می افزاید که خودشان و هم مدرسه ای هایشان، برای انجام کارهای پرورشی با مسئولان مدرسه همکاری نمی کنند؛ چراکه معتقدند کارهایی که پرورشی مدرسه تکراری است اصلا هیچ جذابیتی برای دانش آموزان ندارد.

السا نیز یکی دیگر از دخترانِ این جمع است که به خبرنگار رکنا می گوید: این سبک اردوها برای ما خیلی مفید است. کشور ما تاریخی غنی دارد و باید در مورد آن مطالعه شود. حتی این کار می تواند در فرایند انتخاب رشته نیز به دانش آموزان کمک کند؛ یعنی بچه ها در کنار اینکه موزه ها را می بینند و در کنارش تکنولوژی را هم در دسترس دارند، برای انتخاب رشته و تصمیم گیری برای چگونه پیش رفتن مسیر زندگی شان آگاهانه انتخاب کنند. اینکه مسئولان مدرسه و مشاوران انتخاب رشته، صرفا به ما بگویند که چون درس ریاضی ات خوب است، باید در رشته ریاضی تحصیل کنی اصلا مفید نیست.

او در ادامه در انتقاد به عملکرد آموزش و پرورش می گوید: چرا ما یاد نگرفته ایم که هنر چیست؟ چرا تاکنون این موضوع برای کادر مدرسه مهم نبوده است؟ در مدرسه به ما می گویند «هنر» برای «هنرستان» است و اگر می خواهید «هنر» را بشناسید، به مدرسه بغل بروید!

السا می افزاید: ما یک ساعت زنگ هنر داریم؛ ولی در آن زنگ، هندسه می خوانیم! زنگ ورزش هم داریم ولی به جای آن، به درس های نظری می پردازیم. شاید مدرسه هم مقصر نباشد چون اگر این کار را نکنند، این حجم زیاد درس تمام نمی شود.

این دانش آموز که یازده سال است در مدارس ایران درس خوانده در پایان می گوید: در تمام این مدت، یک بار هم ما را اردو به موزه نبرده بودند. امروز هم خودمان تصمیم گرفتیم و به نمایشگاه آمدیم!

از مشهد به تهران آمدیم تا نمایشگاه چشم در چشم را ببینیم ولی مدرسه ما را نیاورد

کمی آن طرف تر، چند پسر نوجوان، مشغول تماشای آثار بی نظیر هنرمندان سرشناس ایران و جهان بر دیوار موزه هنرهای معاصر تهران بودند. آنها از مشهد به تهران آمده بودند تا از دیدن این نمایشگاه جا نمانند. یکی از آنها که نامش ارسلان است به خبرنگار رکنا می گوید: ما خودمان بلیت گرفتیم و به تهران آمدیم. باورتان نمی شود چقدر با مسئولان مدرسه از معاون پرورشی گرفته تا ناظم و مدیر و... صحبت کردیم که شرایطی را فراهم کنند که برای اردو به تهران بیاییم و این نمایشگاه را ببینیم ولی کو گوش شنوا؟ یکشنبه هفته گذشته که آخرین مهلت شرکت در نمایشگاه بود می خواستیم به تهران بیاییم که به ما اجازه ندادند در صورتی که رشته تحصیلی ما گرافیک است و کاملا مرتبط با موضوعات اینچنینی است.

محمد نیز با اشاره به اینکه آثاری که در نمایشگاه چشم در چشم دیده بود، او را حیرت زده کرده است و برایش بسیار جالب بوده می گوید: اطلاعات هنری ما با حضور در این نمایشگاه خیلی بالاتر رفت و این می تواند در کنکور هنر نیز برای ما اثر مثبت داشته باشد. 

آراد، نیز به خبرنگار رکنا می گوید: دو سال اخیر که ما را اصلا اردو نمی برند. تا سال نهم اردو می رفتیم ولی الان خبری نیست. رشته تحصیلی ما هنر است و باید در فضایی باشیم که بتوانیم خلاقانه فکر کنیم نه اینکه در فضای محسور کلاس و مدرسه بمانیم. من اینجا دیدم که چند نفر با بچه های کوچکشان به نمایشگاه آمده اند و به آنها نشان می دادند که هنر چقدر ارزشمند است؛ ولی به ما از همان ابتدا یاد ندادند ولی الان ما به پایه یازدهم رسیده ایم و خودمان به دنبال هنر آمدیم و کسی به ما چیزی یاد نداد.

اردوهای موزه ای؛ پلی به گذشته برای ساختن آینده ای آگاهانه

اردوهای دانش آموزی در موزه ها یکی از مؤثرترین روش های آموزشی و فرهنگی است که می تواند دانش آموزان را با تاریخ، فرهنگ و هویت ملی کشورشان آشنا کند. این اردوها فرصتی برای تجربه یادگیری تعاملی و عملی فراهم می کنند که به درک عمیق تر مفاهیم تاریخی و فرهنگی کمک می کند. وقتی دانش آموزان در محیطی تاریخی یا فرهنگی حضور می یابند، اطلاعاتی که از کتاب های درسی دریافت کرده اند، برایشان ملموس تر و جذاب تر می شود.

موزه ها نه تنها مکانی برای نمایش آثار تاریخی و هنری هستند؛ بلکه پلی میان گذشته و حال به شمار می آیند. آشنایی با اشیاء باستانی، ابزارها، لباس ها و اسناد تاریخی، به دانش آموزان کمک می کند تا با میراث گذشتگان خود ارتباط برقرار کنند و اهمیت حفظ این میراث را درک کنند. این ارتباط باعث تقویت حس هویت ملی و افتخار به تاریخ و فرهنگ کشورشان می شود و به آنها انگیزه می دهد تا نقش فعالی در جامعه خود ایفا کنند.

همچنین، این نوع اردوها مهارت های اجتماعی و همکاری را در دانش آموزان تقویت می کنند. فعالیت های گروهی، بحث و تبادل نظر درباره آثار تاریخی، و یادگیری از راه مشاهده و تعامل با راهنمایان موزه، به رشد فکری و اجتماعی آن‌ها کمک می‌کند. در عین حال، بازدید از موزه‌ها می‌تواند علاقه‌مندی دانش‌آموزان به موضوعات تاریخی و فرهنگی را افزایش دهد و آن‌ها را به تحقیق و مطالعه بیشتر ترغیب کند.

در نهایت، تجربه حضور در موزه‌ها می‌تواند نسل جدید را با چالش‌های حفاظت از میراث فرهنگی و اهمیت آموزش درباره آن آشنا کند. این آگاهی به دانش‌آموزان کمک می‌کند تا در آینده نه تنها به تاریخ و فرهنگ کشور خود احترام بگذارند، بلکه برای حفظ و توسعه آن نیز تلاش کنند. بنابراین، اردوهای موزه‌ای نه تنها ابزاری آموزشی، بلکه سرمایه‌گذاری برای آینده فرهنگی و اجتماعی یک کشور محسوب می‌شوند.