عصر ایران ؛ ساجده عرفانی ــ گفته می‌شود نصرالله کسراییان، در سال ۱۳۴۶، در خانه یکی از اقوام، دختری را می‌بیند و با یک نگاه عاشق او می‌شود. نتیجه آن دیدار، عکسی است که بدون آگاهی دختر، توسط یکی از آینده‌سازان عکاسی ایران گرفته شده است.

گزارش را این‌جا ببینید

از کویر تا دریا، از میان کردها تا قلب قشقایی‌ها، و از حاشیه‌های سیاه‌وسفید تهران پیش از انقلاب تا رنگ‌آمیزی کویرهای خاموش؛ همه بخشی از سفرهایی هستند که نصرالله کسراییان ما را به آن‌ها برده است. او که به «پدر عکاسی قوم‌نگارانه‌ی ایران» معروف است، دنیایی را در عکس‌هایش به ما نشان داده که یا شخصاً تجربه نکرده‌ایم یا به خاطر تغییرات سریع، دیگر اثری از آن‌ها باقی نمانده است.

کسراییان بر خلاف بسیاری، تمایز واضحی میان کار و زندگی ایجاد نمی‌کند. در نمایشگاه اخیر آثارش در گالری یافته تهران، می‌توان این پیوند را به‌وضوح دید. در کنار عکس‌های مستند قومی، تصاویر خانوادگی او نیز به نمایش گذاشته شده‌اند، به‌طوری‌که زندگی و کار او غیرقابل تفکیک به‌نظر می‌رسند.

کسراییان نه تنها با آثارش بلکه با سبک زندگی‌اش به یک کلاس درس بدل شده است. او در دوره‌ای عکاسی کرد که همه چیز به سرعت دگرگون می‌شد. کار او در ثبت لحظات ناپایداری که در حال زوال بودند، بسیار ارزنده است.

پس از رکورد دختر خرم‌آبادی، چهره‌های بسیاری از زنان و دختران در جلوی لنز کسراییان قرار گرفتند. او توانست جزئیات چهره‌ها، پوشش‌ها و زندگی روزمره آن‌ها را برای همیشه در تاریخ عکاسی ماندگار کند. کسراییان به همراه خانواده‌اش، جاده‌های ایران را پیمود تا آرشیو عظیمی از زندگی مردم ایران را به ثبت برساند.