سلمان باهنر در گفت‌وگو با ایسنا و درخصوص اثرگذاری برگزاری رویدادها و جشنواره‌های مختلف ادبی ازجمله جشنوارۀ دانشجویی داستان کوتاه زایندهرود در رشد و پیشرفت داستان‌نویسی و شکوفایی استعدادها، اظهار کرد: هر باران و هر برفی، هر جویبار و نهری می‌تواند برای جاری‌شدن رودخانه مؤثر باشد و برای تثبیت و رونق جریان ادبی و هنری هم هر جنبشی و رخدادی مؤثر است. مجموع این فراخوان‌ها و دعوت به نوشتن‌ها در هر اقلیمی می‌تواند در انگیزه و هدف دادن به نویسندگان مؤثر باشد.
این نویسنده، برشمردن نقاط ضعف و قوت داستان‌نویسی امروزِ ایران را نیازمند تحلیلی چندجانبه دانست که علاوه‌بر تحلیل تاریخی و اجتماعی به تحلیل روان هنرمند ایرانی هم نیاز دارد.
باهنر دراین‌باره توضیح داد: انسان بر این کرۀ خاکی همواره تشنه و مشتری روایت است؛ اما چطور می‌شود که به‌صورت مشخص در قالب ادبیات داستانی، روایت‌ها در ایران رونق و قوت نسبی ندارند؟ چندان‌که در کشورهای غربی مخاطب رمان و داستان کوتاه شمارگان بسیاری دارد! محدودیت‌های فرهنگی سیاسی و فقر مالی و فرهنگی اجتماعی بی‌تردید مؤثر هستند. از طرفی تا انسان ایرانی بیاید کهکشان‌های ارتباطی تاریخی را به‌صورت نهادینه از سر بگذراند و تا بیاید موج اول و دوم زراعی صنعتی را از سر بگذراند و به دوران مدرن ارتباطات وارد بشود، شروع کرد تا مصرف‌کنندۀ فکر و محصولات بشود و به‌این‌ترتیب از داشته‌های خودش هم دور ماند.
نویسندۀ کتاب‌های «سی‌وسه پل، چهار و نیم اکتاو» و «روبروی پل خواجو»، در پاسخ به اینکه چگونه می‌توان با برگزاری رویدادها و برنامه‌هایی که بر آب متمرکز هستند در احیای زایندهرود اثرگذار بود، بیان کرد: تکرار واژۀ آب و تمرکز بر روایت‌هایی که پیرامون اهمیت این مایۀ حیات است می‌تواند توجه مخاطبین عام و خاص و مسئولین، همه‌وهمه را جلب کند. تا زمانی که یک بحران به واژه‌های مهم و روزمرۀ ما راه پیدا نکند، تا روایت‌های تأثیرگذار ذهن ما را به چالش‌های جدی و عمیق نکشد کاری که کارستان باشد هم محقق نمی‌شود. روایت‌ها باید این باور را به ما منتقل کنند که نمی‌توانیم بی‌تفاوت باشیم.
این نویسنده، درخصوص اثرگذاری جریان‌های ادبی و هنری با موضوع ویژۀ زایندهرود بر تفکر مسئولین نیز تصریح کرد: چنین رویدادهایی برای مدیران و مسئولینی که اهل خواندن باشند، اهل تأمل و پیگیری فرهنگ باشند نیز تأثیر بسیار خواهد داشت. روایت‌های داستانی به آجرهای دیوار فرهنگ جامعه تبدیل می‌شوند و معماری جامعه و مدیران را وادار به تأمل خواهد کرد.
انتهای پیام
